Τα Μηναία
ΤΗ Θ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ονησιφόρου καί Πορφυρίου, καί τής Οσίας Μητρός ημών Ματρώνης.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
Εις τό Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τών Μαρτύρων.
Ήχος πλ. δ’
Ώ τού παραδόξου
Μάρτυς Αθλητά μακάριε, Ονησιφόρε Χριστόν, τόν Θεόν ωμολόγησας, εναθλών στερρότατα, ανομούντων πρό βήματος, πληγάς μαστίγων, καί γάρ υπήνεγκας, καί πυρακτώσεις, παντός τού σώματος, όθεν στεφάνω σε, τώ τής νίκης έστεψε, ζωαρχική, ο ζωαρχικώτατος, χειρί πανεύφημε.
Μάρτυς Αθλητά Πορφύριε, ταίς τών αιμάτων βαφαίς, σεαυτώ προσεπέχρωσας, πορφυρίδα χάριτι, καί δυνάμει τού Πνεύματος, ήν περ φορέσας, ώφθης λαμπρότατος, συμβασιλεύων τώ βασιλεύοντι, μόνω Θεώ ημών, εις αιώνας Ένδοξε, όν εκτενώς, πάντοτε ικέτευε, εις τό σωθήναι ημάς.
Μάρτυρες αξιοθαυμαστοι, διά τήν πάντων ζωήν, ιερώς θανατούμενοι, επ' εσχάρας χαίροντες, φλογιζούσης ηπλώθητε, καί προσδεθέντες, ίπποις συρόμενοι, τό θείον τέλος, καθυπεδέξασθε, όθεν δοξάζεσθε, καί συμμακαρίζεσθε, υπέρ ημών, πάντοτε δεόμενοι, Αειμακάριστοι.
Καί τής Οσίας Ήχος δ’
Ως γενναίον εν Μάρτυσιν
Τής σαρκός τά σκιρτήματα, διά πόνων αθλήσεως, εμφιλοσοφώτατα καθυπέταξας, καί τώ Χριστώ ηκολούθησας, Ματρώνα οικήσασα, Ασκητών πανευσεβών, μέσον κατασβεννύουσα, υπεκκαύματα, ηδονών θείοις όμβροις τών δακρύων, καί σφοδρότερον τόν πόθον, τόν πρός τόν Κτίστην εξάπτουσα.
Ιερόν φροντιστήριον, εις πολλών περιποίησιν, τώ Θεώ ανήγειρας χρηματίσασα, ναός τού Πνεύματος Πάνσοφε, ψυχής καθαρότητι, καί ωδήγησας λαούς, πρός επίπονα σκάμματα, τής ασκήσεως, καί προσήγαγες τούτους ώσπερ προίκα, σεσωσμένους τώ Δεσπότη, μεθ' ών σε πίστει γεραίρομεν.
Αι νεάνιδες έστερξαν, τόν νυμφίον καί Κύριον, τή διδασκαλία σου πειθαρχήσασαι, καί τής σαρκός παρωσάμεναι, τό χαύνον εν πνεύματι, προθυμία τών παθών, ευσεβώς κατεκράτησαν, καί εισήχθησαν, μετά σού εις νυμφώνα τού Νυμφίου, τόν ουράνιον Ματρώνα, διά παντός ευφραινόμεναι.
Δόξα… Καί νύν… Θεοτοκίον
Η Θεόν τόν αχώρητον, εν γαστρί σου χωρήσασα, φιλανθρώπως άνθρωπον χρηματίσαντα, καί τό ημέτερον φύραμα, εκ σού προσλαβόμενον, καί Θεώσαντα σαφώς, μή παρίδης με Πάναγνε, νύν θλιβόμενον, αλλ’ οικτίρησον τάχος καί παντοίας, δυσμενείας τε καί βλάβης, τού πονηρού ελευθέρωσον.
Η Σταυροθεοτοκίον
Εν Σταυρώ ως εώρα σε, καθηλούμενον Κύριε, η αμνάς καί Μήτηρ σου εξεπλήττετο, καί Τί τό όραμα έκραζεν, Υιέ ποθεινότατε; ταύτά σοι ο απειθής, δήμος ανταποδίδωσιν, ο παράνομος, ό πολλών σου θαυμάτων απολαύσας; Αλλά δόξα τή αρρήτω συγκαταβάσει σου Δέσποτα.
Καί τά λοιπά τού Εσπερινού, καί Απόλυσις.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, ψάλλεται είς Κανων τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων οι δύο παρόντες.
Ο Κανων τών Μαρτύρων, ού η Ακροστιχίς.
Φέρεις όνησιν σοίς επαινέταις Μάκαρ. Ιωσήφ.
Ωδή α' Ήχος δ'
«Ασομαί σοι Κύριε ο Θεός μου, ότι εξήγαγες λαόν, δουλείας Αιγύπτου, εκάλυψας δέ άρματα Φαραώ, καί τήν δύναμιν».
Φέρουσα τοίς πίστει σε ευφημούσιν, όνησιν θείαν η σεπτή, εφέστηκε μνήμη σου, εν ή σέ ικετεύομεν, Παμμάκαρ ημών μνήσθητι.
Έχων παρρησίας μεμεστωμένον, τόν σόν γενναίον λογισμόν, αλόγου προστάγματος, ηλόγησας θεόπνευστε, καί χαίρων Μάκαρ ήθλησας.
Ρώμη δυναμούμενος ουρανίω, Ονησιφόρε πρός δεινά, εχώρησας βάσανα, καί πάσαν κατεπάλαισας, ισχύν τού πολεμήτορος.
Θεοτοκίον
Έστησας θανάτου τήν τυραννίδα, αθανασίαν καί ζωήν, τώ κόσμω κυήσασα, Χριστόν τόν λυτρωτήν ημών, Παρθένε απειρόγαμε.
Ο Κανών τής Οσίας, ού η Ακροστιχίς.
Τό τής Ματρώνης προφρόνως άδω κλέος. Ιωσήφ.
Ωδή α' Ήχος πλ. δ'
«Άσωμεν τώ Κυρίω πάντες λαοί, τώ εν θαλάσση Ερυθρά, τον Φαραώ βυθίσαντι, ωδήν επινίκιον, ότι δεδόξασται».
Τάξεσιν ουρανίαις, πάντοτε συνκαί μεθέξεσι, θεϊκαίς θεουουσαμένη, τούς τιμώντάς σε, σώζε πρεσβείαις σου.
Όλη τώ θείω ποθώ, περικαιομένη υπεκκαύματα, ηδονών ψυχοφθόρων, εγκρατείας τοίς όμβροις κατέσβεσας.
Τίμιον τού Δεσπότου, σκεύος άνεδείχθης εκκαθάρασα, τήν καρδίαν Ματρώνα, τών παθών τής σαρκός δι' ασκήσεως.
Θεοτοκίον
Η κυήσασα κόσμω, θείαν σωτηρίαν καί ανάκλησιν, ταίς πρεσβείαις σου σώζε, τούς πιστώς σοι προστρέχοντας Άχραντε.
Τών Μαρτύρων
Ωδή γ'
«Τόξον δυνατών ησθένησε, καί οι ασθενούντες, περιεζώσαντο δύναμιν, διά τούτο εστερεώθη, εν Κυρίω η καρδία μου».
Ίσον τώ Πατρί καί Πνεύματι, Λόγον εν σταδίω, ομολογούντες οι Μάρτυρες, τρικυμίαν τήν τών βασάνων, ανδρικώς εναπεκοούσαντο.
Στήσας ασφαλώς τούς πόδας σου, Μάρτυς επί πέτραν, ομολογίας καί πίστεως, ταίς μάστιξιν, Ονησιφόρε, τών ανόμων ου σεσάλευσαι.
Όλω τώ νοϊ μακάριε, Μάρτυς εκδημήσας, πρός Χριστόν τόν ποθούμενον, ουκ ησθάνου τών εκ μαστίγων, αλγηδόνων Παμμακάριστε.
Θεοτοκίον
Νεύσον Πάναγνε σωθήναί με, τόν γάρ θείω νεύματι, τό πάν περιάγοντα, εσωμάτωσας Θεόν Λόγον, υπέρ λόγον καί διάνοιαν.
Τής Οσίας
Σύ εί τό στερέωμα
Ράβδω θείας πίστεως, παθών διέτεμες θάλασσαν, θείαις ψυχαίς προοδοποιούσα, τήν ευθείαν διάβασιν.
Ώφθης εγκαλλώπισμα, Μοναζουσών σαφώς Πάνσεμνε, καί Μοναστών βίον κτησαμένη, καθαρόν καί αμώμητον.
Νέκρωσιν ενδέδυσαι, φθοροποιών παθών Ένδοξε, καί τόν εχθρόν διά πολιτείας, ευσεβούς απεγύμνωσας.
Θεοτοκίον
Ήνωται εν μήτρα σου, ο πλαστουργός σαρκί Πάναγνε, μείνας ό ήν, όπως τό εύ είναι, τοίς ανθρώποις δωρήσηται.
Ο Ειρμός
«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».
Κάθισμα τών Μαρτύρων
Ήχος α’ Τόν τάφον σου Σωτήρ
Πυρί τού θεϊκού, αναπτόμενοι πόθου, πυρός τού αισθητού, τή προσψαύσει ούδολως, Μακάριοι εφλέχθητε, τήν δέ πλάνην εφλέξατε, καί συρόμενοι ανηλεώς Αθλοφόροι, τό αοίδιμον, καθυπεδέξασθε τέλος, καί δόξης ετύχετε.
Δόξα… Τής Οσίας
Ήχος πλ. δ’ Τήν Σοφίαν καί Λόγον
Ανδρειοφρόνως λαθούσα τάς τού εχθρού, μεθοδείας Ματρώνα πρός τήν ζωήν, χαίρουσα προσέδραμες, αληθώς τήν εν πνεύματι, καί ακλινώς τόν δρόμον, θεόφρον τελέσασα, παρά Χριστού εδέξω, τήν χάριν τού Πνεύματος, όθεν καί τά ρείθρα, τών ιαμάτων προχέεις, τοίς πόθω γεραίρουσι, τήν σήν μνήμην αοίδιμε, Μοναζουσών τό καύχημα, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.
Καί νύν… Θεοτοκίον
Χαριστήριον αίνον χρεωστικώς, ως η χήρα εκείνη δύο λεπτά, προσφέρω σοι Δέσποινα, υπέρ πασών τών χαρίτων σου, σύ γάρ ώφθης σκέπη, ομού καί βοήθεια, πειρασμών καί θλίψεων αεί με εξαίρουσα, όθεν ως εκ μέσου, φλογιζούσης καμίνου, ρυσθείς τών θλιβόντων με, εκ καρδίας κραυγάζω σοι, Θεοτόκε βοήθει μοι, πρεσβεύουσα τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δοθήναί μοι, σέ γάρ έχω ελπίδα, ο ανάξιος δούλός σου.
Η Σταυροθεοτοκίον
Τόν Αμνόν καί Ποιμένα καί Λυτρωτήν, η Αμνάς θεωρούσα εν τώ Σταυρώ. ηλάλαζε δακρύουσα, καί πικρώς ανεκραύγαζεν, Ο μέν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος τήν λύτρωσιν, τά δέ σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου τήν σταύρωσιν, ήνπερ υπομένεις, δια σπλάγχνα ελέους, Θεέ υπεράγαθε, ανεξίκακε Κύριε, Η πιστώς εκβοήσωμεν, Σπλαγχνίσθητι Παρθένε εφ' ημάς, καί πταισμάτων δώρησαι τήν άφεσιν, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, αυτού τά παθήματα.
Τών Μαρτύρων
Ωδή δ'
«Δι' αγάπησιν Οικτίρμον τής σής εικόνος, επί Σταυρού έστης, καί ετάκησαν έθνη, σύ γάρ εί Φιλάνθρωπε, ισχύς μου καί ύμνησις».
Η αστράπτουσα τών πόνων σου φωταυγία, Ονησιφόρε Μάρτυς, εφειλκύσατο πόθω, πίστει συναθλήσαί σοι, τόν θείον Πορφύριον.
Συνωθήσαντες εσχάρα πυρακτωθείση, προσεφαπλούσιν άμα, τούς Χριστού στρατιώτας, χαίροντας οι τύραννοι, καί ζέοντας πνεύματι.
Ιερεία ως ολόκληρα Αθλοφόροι, καί καθαραί θυσίαι τώ Δεσπότη τών όλων, χαίροντες προσήχθητε, διό μακαρίζεσθε.
Νουνεχώς σε ανακείμενον τώ Δεσπότη, προσλαλιαί αι δόλιαι, απατήσαι ουδόλως, ίσχυσαν Πορφύριε, θεόφρον πανόλβιε.
Θεοτοκίον
Σωματούμενον εκύησας Θεόν Λογον, ομοιωθήναι Κόρη, διά σπλάγχνα ελέους, βροτοίς ευδοκήσαντα, πανάμωμε Δέσποινα.
Τής Οσίας
Εισακήκοα Κύριε
Σταλαγμοίς τών δακρύων σου, ήρδευσας καρδίαν καί εγεώργησας, αρετών εκατοστεύοντα, Μακαρία στάχυν θεία χάριτι.
Πρός Χριστόν επερείσασα, τάς τής διανοίας βάσεις διέμεινας, επηρείαις απερίτρεπτος, πονηρών δαιμόνων Αξιάγαστε.
Ρωμαλέω φρονή ματι, σύζυγον λιπούσα καί βίου τάραχον, τόν ζυγόν Χριστού επόθησας, καί αυτού οπίσω η κολούθησας.
Θεοτοκίον
Ού λιπων τά ουράνια, Άχραντε κενούται Θεός εν μήτρα σου, καί μετρείται ο αμέτρητος, τά αμέτρητά μου λύων πταίσματα.
Τών Μαρτύρων
Ωδή ε’
«Σύ Κύριέ μου φώς, εις τόν κόσμον ελήλυθας, φώς άγιον επιστρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».
Οι πύργοι τής Χριστού, Εκκλησίας οι άσειστοι, μοχλεύσεσι τών βασάνων, απερίτρεπτοι σθένει, τού Πνεύματος εδείχθησαν.
Ινδάλματα Θεών, μιαρών ελεπτύνατε, καί ώφθητε εύσεβείας, καί ανδρείας εικονες, σεπτοί Μεγαλομάρτυρες.
Στρατείαν αληθή, εκ Θεού διεζώσασθε, τήν πρόσκαιρον δυναστείαν, παρωσάμενοι πίστει, καί χαίροντες ηθλήσατε.
Θεοτοκίον
Ενώκησεν εν σοί, χωρηθείς ο αχώρητος, καί έδειξεν ουρανών σε, πλατυτέραν Παρθένε, διό σε μακαρίζομεν.
Τής Οσίας
Ορθρίζοντες βοώμέν σοι
Φορέσασα τό σχήμα τό άγιον, ώ Ματρώνα, εχθρόν τόν αλάστορα, ασχημοσύνην ενέδυσας.
Ρεόντων αντηλλάξω τά μένοντα, καί συζύγου, μνήστορα αθάνατον, φωταγωγόν τών ψυχών ημών.
Ολόνυκτον προσάγουσα δέησιν, τώ Δεσπότη, Ματρώνα εκοίμισας, τάς ηδονάς τάς τού σώματος.
Θεοτοκίον
Νεκρών τε καί τών ζώντων Δεσπότην, αποτεκούσα, τά πάθη Πανάμωμε, τά τής σαρκός μου θανάτωσον.
Τών Μαρτύρων
Ωδή ς'
«Ήλθον εις τά βάθη τής θαλάσσης, καί κατεπόντισέ με, καταιγίς πολλών αμαρτημάτων, αλλ' ως Θεός εκ φθοράς με ανάγαγε, τήν ζωήν μου Πολυέλεε».
Πόνοις αικισμών εγκαρτερήσας, Ονησιφόρε Μάρτυς, δρόμον ήνυσας τού μαρτυρίου, καί νικητής, γεγονώς απείληφας, τά βραβεία τά ουράνια.
Αλλήλοις συνδούμενοι τή πίστει, προσδεδεμένοι άμφω, καί συρόμενοι λύσιν τού σκήνους, οία στερροί, Αθληταί υπέστητε, τώ Κυρίω συναπτόμενοι.
Ίπποις προσδεθέντες καί βιαίως, διασυρθέντες γνώμη, τού δικάζοντος βιαιοτάτη, οι ευκλεείς, τού Κυρίου Μάρτυρες, θείου τέλους ηξιώθησαν.
Θεοτοκίον
Νόμον δίχα φύσεως Παρθένε, τόν νομοδότην τίκτεις, αναπλάττοντα τήν συντριβείσαν, φύσιν ημών, όν δυσώπει σώσαί με, αμαρτίαις συντριβόμενον.
Τής Οσίας
Τήν δέησιν εκχεώ
Ως όρνις ευκέλαδος εν τώ άλσει τής ασκήσεως ηδύ προσφωνούσα, ως νοητά, εφειλκύσω στρουθία, ιερωτάτων γυναίων συνάθροισιν, τά θήρατρα τού δυσμενούς, διαδράσα Ματρώνα εν Πνεύματι.
Σαρκός μέν φιλοσοφία κρατούσα, καί δαμάζουσα τά πάθη Οσία, τής δέ ψυχής, τό τερπνότατον κάλλος, περιφανώς τώ Χριστώ εύτρεπίζουσα, ωραία τε καί ευπρεπής, εγνωρίσθης Ματρώνα θεόσοφε.
Αγγέλων επί τής γής πολιτείαν, επεπόθησας υμνούσα απαύστως, τόν δι' ημάς, εξ αγίας Παρθένου, υπερβολή σαρκωθέντα χρηστότητος, τήν φύσιν τε τών γυναικών, κατ' εχθρού τού δολίου νευρώσαντα.
Θεοτοκίον
Δεδούλωτο αμαρτία η φύσις, τών ανθρώπων, αλλά ταύτην ερρύσω τής πονηράς, Θεοτόκε δουλειας, τόν τών απάντων Δεσπότην κυήσασα, τόν δείξαντα πάσιν, τής ζωής τάς εισόδους Πανάμωμε.
Ο Ειρμός
«Τήν δέησιν εκχεώ πρός Κύριον, καί αυτώ απαγγελώ μου τάς θλίψεις, ότι κακών, η ψυχή μου επλήσθη, καί η ζωή μου τώ Άδη προσήγγισε, καί δέομαι ώς, Ιωνάς. Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».
Κοντάκιον τών Μαρτύρων
Ήχος β' Τά άνω ζητών
Μαρτύρων δυάς, αθλήσαντες στερρότατα, εχθρού τήν οφρύν, εις γήν κατηδάφισαν, ελλαμφθέντες χάριτι, τής ακτίστου Τριάδος οι ένδοξοι, καί νύν μετ' Αγγέλων αυτή, πρεσβεύουσιν απαύστως υπέρ πάντων ημών.
Καί τής Οσίας, όμοιον
Τό σώμα τό σόν, νηστείαις Κατατήξασα, εν μέσω ανδρών, Ματρώνα κατοικήσασα, προσευχαίς σχολάζουσα, τόν Δεσπότην ενθέως εθεράπευσας, δι' δν πάντα κατέλιπες, οσίως τόν βίον διανύσασα.
Ο Οίκος
Άνοιξον μου τό στόμα Χριστέ μου, ανυμνήσαι καί λέγειν τούς αγώνας τής σής Οσίας Φιλάνθρωπε, όπως τά πάντα καταλιπούσα, καί ποθήσασα μόνον σέ τόν Νυμφίον, τόν επί γής ως φθαρτά ελογίσατο άπαντα, καί τόν τύπον τού ζωηφόρου Σταυρού εν εαυτή τυπώσασα, δαιμόνων θράση κατήργησε, καί εις τέλος αυτούς εξηφάνισεν, οσίως τόν βίον διανύσασα.
Συναξάριον
Τή Θ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ονησιφόρου καί Πορφυρίου.
Στίχοι
'Ιποις Ονησιφόρε πρός Θεόν τρέχων,
Εχεις συνιππεύοντα καί τόν Ικέτην.
Νύσσης ούρανίης επέβητ, ενάτη ώ αθληταί.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τοίς Οσίας Μητρός ημών Ματρώνης.
Στίχοι
Ζωής μελλούσης αξιούται Ματρώνα,
Ως εν βίω ζήσασα ταύτης αξίως.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Οσίας Θεοκτίστης τής Λεσβίας.
Στίχοι
Λέσβου τό θρέμμα, παρθένος θεοκτίστη,
Κτίστη Θεώ πρόσεισι νύμφη παγκάλη.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Γυναικών, Ευστολίας καί Σωπάτρας.
Στίχοι
Όλη καλή σύ πρός Θεόν χωρείς Λόγον,
Στολαίς σταλείσα ψυχικαίς Ευστολία.
Σωπάτρα Πατρός Πνεύματός τε καί Λόγου,
Θρόνω παρέστη, δούσα γή τό σαρκίον.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Αντωνίου.
Στίχοι
Αντώνιον κτείνουσι τόν θείον ξυλοις,
Οι τό ξύλον τιμώντες ως Θεόν πλάνοι.
Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι Χριστοφόρος καί Μαύρα ξίφει τελειούνται.
Στίχοι
Πλάνην αμαυροί Μαύρα καρθείσα ξίφει.
Χριστού δέ τμηθείς φώς ορά Χριστοφόρος.
Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος, Ιωάννης ο Κολοβός εν ειρήνη τελειούται.
Στίχοι
Ιωάννην έκρυψε γής βραχύς τόπος,
Ός, κάν βραχύς τό σώμα, τήν πράξιν μέγας.
Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Ελλάδιος εν ειρήνη τελειούται.
Στίχοι
Ει καί μετέστης, Ελλάδιε, τού βίου,
Πίναξ έμεινας αρετών τοίς εν βίω.
Ο Όσιος πατήρ ημών Συμεών ο Μεταφραστής εν ειρήνη τελειούται.
Οι Όσιοι καί θεοφόροι πατέρες ημών Ευθύμιος καί Νεόφυτος, οι κτίτορες τής σεβασμίας μονής τού Δοχειαρίου, εν ειρήνη τελειούνται.
Ταίς αυτού Αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Τών Μαρτύρων
Ωδή ζ'
«Αβραμιαίοι ποτέ, εν Βαβυλώνι Παίδες, καμίνου φλόγα κατεπάτησαν, εν ύμνοις κραυγάζοντες, Ο τών Πατέρων, Θεός ευλογητός εί».
Ευγενεστάτης ψυχής, τούς ευγενείς σου τρόπους, υποδεικνύων ωμολόγησας, τυράννων ενώπιον, Ο νησιφόρε Μάρτυς, Θεόν σεσαρκωμένον.
Τήν δι' αιώνος θείαν, ελευθερίαν στέργων, τώ σώ δεσπότη ώς ευήκοος, οικέτης συνήθλησας, καί σύν αυτώ χορεύεις, Πορφύριε παμμάκαρ.
Αίμασι θείοις υμών, τήν επηρμένην φλόγα, τής αθεϊας κατασβέσαντες, βοάτε Πανεύφημοι, Ό τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.
Ίνα τής μακαρίας, καί αθανάτου δόξης, αξιωθήτε τόν μακάριον, υπέστησε θάνατον, θεοφεγγείς αστέρες, τού νοητού Ηλίου.
Θεοτοκίον
Σεσαρκωμένον Λόγον, σών εξ αιμάτων τίκτεις, βροτούς Θεώσαι ευδοκήσαντα, Παρθένε τούς μέλποντας, Ο τών Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.
Τής Οσίας
Παίδες Εβραίων
Ώσπερ τρυγών ωραιοτάτη, διετήρησας Θεώ τήν σωφροσύνην, ευτεκνίαν, παθών στειρώσει Μακαρία, ως αληθώς πλουτήσασα, διά σού τών σεσωσμένων.
Κόσμον σεμνή καί τά εν κόσμω, καταλείψασα ενθέω πεποιθήσει, υπερκόσμιον νύν, κληρούσαι κληρουχίαν, Μοναζουσών υπάρχουσα, αληθώς Ματρώνα κόσμος.
Θεοτοκίον
Λύουσα Εύας τήν κατάραν, παναμώμητε εγέννησας Παρθένε, τόν τών όλων θεον, αφράστως συλλαβούσα, καί υπέρ νούν κυήσασα, σωτηρίαν τοις ανθρώποις.
Τών Μαρτύρων
Ωδή η’
«Τόν εν Σταυρώ, σαρκί προσηλωθέντα, καί υποδείξαντα ημίν όπλον εις σωτηρίαν, Παίδες υπερυψούτε, Χριστόν τόν Θεόν ημών εις τούς αιώνας».
Μέλη σπαραγμοίς εκδεδωκότες, κατεσπαράξατε εχθρού, ασύνετον καρδίαν, μείναντες ασάλευτοι τόν νούν, μεγαλώνυμοι στεφανηφόροι.
Αίμασιν υμών τό πύρ εσβέσθη, τής αγνωσίας Αθληταί, πιστών δέ κατηρδεύθη, πάντων καί καρδία καί ψυχή, αναθάλλουσα θεογνωσίαν.
Κύματα δεινών κολαστηρίων, τή κυβερνήσει τού Χριστού, διήλθετε καί όρμω, θείας βασιλείας ουρανών, προσωρμίσθητε εν άφθαρσία.
Άνθρακες πυρί τού Παρακλήτου, προσαναπτόμενοι σαφώς, οι Μάρτυρες δειχθέντες, έφλεξαν τήν πλάνην τού εχθρού, καί εφώτισαν τήν οικουμένην.
Θεοτοκίον
Ρόδον εκλεκτόν εν ταίς κοιλάσι, Κόρη τού βίου ευρηκώς, ηράσθη σου τού κάλλους, Λόγος τού Θεού καί σαρκωθείς, ευωδίασε τήν οικουμένην.
Τής Οσίας
Νικηταί τυράννου
Ευσεβείας τρόποις, τήν ψυχήν κοσμήσασα Ματρώνα, θείον τώ Χριστώ προσήξας, μελωδούντα πάνσεμνε χορόν παρθένων, Ευλογείτε πάντα τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Οι τών σών ιδρώτων, όμβροι θεία χάριτι τών παθημάτων, τούς όμβρους Ματρώνα, θαλερούς ξηραίνουσι καί τάς καρδίας, τών πιστώς φοιτώντων πάντοτε αρδεύουσιν, όθεν σε τιμώμεν, εις πάντας τούς αιώνας.
Σεαυτήν τοίς όπλοις, πίστει καθοπλίσασα τής εγκρατείας, ουκ ετρώθης βέλει, ηδονής διάγουσα ανδρών εν μέσω, τόν τήν Εύαν πάλαι τρώσαντα δέ έτρωσας, λόγχη σωφροσύνης, Ματρώνα μακαρία.
Θεοτοκίον
Ιδού η Παρθένος, ώς φησιν εν Πνεύματι ο Ησαϊας, έσχεν εν κοιλία, τόν η μάς ρυσάμενον Άδου κοιλίας, ευσεβώς βοώντας, Υμνείτε τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας.
Ο Ειρμός
Νικηταί τυράννου, καί φλογός τή χάριτί σου γεγονότες, οι τών εντολών σου, σφόδρα αντεχόμενοι Παίδες εβόων, Ευλογείτε πάντα τά έργα τόν Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».
Τών Μαρτύρων
Ωδή θ'
«Εύα μέν τό τής παρακοής νοσήματι, τήν κατάραν εισωκίσατο, σύ δέ Παρθένε Θεοτόκε, τώ τής κυοφορίας βλαστήματι, τώ κόσμω τήν ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν».
Ίσχυσαν δυνάμει τού Χριστού νευρούμενοι, τούς ασάρκους μετά σώματος, καταπαλαίσαι οι γενναίοι αδάμαντες, οι στύλοι τής πίστεως, καί νύν εις ουρανούς συνευφραίνονται, τοίς απ' αιώνος εναθλήσασιν.
Ως άρμα τού Λόγου ιερόν γενόμενοι, τοίς αλόγοις προσεδέθητε, Μάρτυρες θείοι καί πρός νύσσαν, ουράνιον εφθάσατε χαίροντες, καί νίκης τά βραβεία εδέξασθε, όθεν αξίως μοκαρίζεσθε.
Σώματα υμών Παγκεανών Περίδοξος, νύν κατέχει κώμη Μάρτυρες, θείους πλουτήσασα προστάτας, υμάς καί ιατρούς θεραπεύοντας, σωμάτων καί ψυχών αρρωστήματα, τών προσιόντων πίστει πάντοτε.
Η θεία δυάς καί φωταυγής Πορφύριε, Αθλοφόρε παναοίδιμε, Ονησιφόρε γενναιόφρον, Τριάδι τή Αγία πρεσβεύσατε, ειρήνην καί δεινών απολύτρωσιν, παρασχεθήναι τοίς υμνούσιν υμάς.
Θεοτοκίον
Φορέσας με όλον εκ τών σών προέρχεται, ως νυμφίος Παναμώμητε, θείων αιμάτων ο Δεσπότης, καί γάλακτι εκτρέφεται άπασαν, τήν κτίσιν διατρέφων βουλήματι, εύλογημένη αειπάρθενε.
Τής Οσίας
Έφριξε πάσα ακοή
Ως θεία σύ περιστερά, αρετών κεχρυσωμέναις ταίς πτέρυξι, Ματρώνα ένδοξε, ανεκουφίσθης, καί νύν κατέπαυσας, ένθα Οσίων οι χοροί, Δικαίων τά τάγματα, καί η αιώνιος, ευφροσύνη καί χαρά ανεκλάλητος.
Στέργουσα τόν εκ γυναικός, διά σπλάγχνα οικτιρμών ανατείλαντα, άδυτον Ήλιον, τήν καυστικήν τε καί δυσδιόδευτον, ραδίως ώδευσας Σεμνή, τρίβον τής ασκήσεως, δαίμονας φλέγουσα, καί τά πάθη τής σαρκός εκλεαίνουσα.
Η θεία μνήμη σου ημίν, τηλαυγέστερον ηλίου ανέτειλε, φωταγωγούσα ημών τάς διανοίας καί τά νοήματα, εν ή μνημόνευε ημών, τών μνημονευόντων σου, Ματρώνα πάνσεμνε, παρρησίαν πρός Χριστόν όντως έχουσα.
Θεοτοκίον
Φέρουσα Κόρη ταίς χερσί, τόν τά σύμ παντα τώ νεύματι φέροντα, χειρός με λύτρωσαι, τού αλλοτρίου τή μεσιτεία σου, καί τώ φωτί σου τήν εμήν, διάνοιαν φώτισον, καί αλλοτρίωσον, τών παθών τών αναιδώς πολεμούντων με.
Ο Ειρμός
«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν, όπως ο Ύψιστος, εκών κατήλθε μέχρι σώματος, Παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».
Εξαποστειλάριον τών Μαρτύρων
Γυναίκες ακουτίσθητε
Τούς Μάρτυρας τιμήσωμεν, τούς εν αθλήσει λάμψαντας, καί καταυγάσαντας κόσμον, μαρτυρικαίς αγλαϊαις, Ονησιφόρον τόν μέγαν, καί τόν σεπτόν Πορφύριον, καί γάρ αυτοί πρεσβεύουσιν, υπέρ ημώντών εν πίστει, αυτών τελούντων τήν μνήμην.
Καί τής Οσίας
Ο ουρανόν τοίς άστροις
Όλον υψώσασα τόν νούν, τής σχέσεως τών γηϊνων, ανεπιστροφως Ματρώνα, ώδευσας τρίβον θεόφρον, τών εντολών τού Σωτήρος, διό ημών υπερεύχου.
Θεοτοκίον
Ιερωτάταις φωναίς σε, σεπτοί Προφήται Παρθένε, κατήγγειλαν εσομένην, Θεού Μητέρα, διό σε, ειδότες πίστει καί πόθω, γεραίρομεν Θεοτόκον.
Εις τόν Στίχον, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.
Η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.
ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
Τού εν Αγίοις Πατρός ημών
ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
Επισκόπου Πενταπόλεως τού Θαυματουργού
ΨΑΛΛΟΜΕΝΗ ΤΗ Θ' ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΕΝ ΤΩ ΜΙΚΡΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ
Ιστώμεν στίχους δ' κάι ψάλλομεν τά εξής Προσόμοια.
Ήχος δ'
Ως γενναίον εν Μάρτυσι.
Τών Οσίων τοίς ίχνεσιν, Ιεράρχα Νεκτάριε, εν εσχάτοις έτεσιν ηκολούθησας, τή καθαρά πολιτεία σου, καί τρόπων χρηστότητι, καί φρονήσει αληθεί, καί αγάπης ταίς χαρίσι, διά τούτο σε, ο τών όλων Δεσπότης αγιάσας, τών Αγίων τή χορεία περιφανώς σε ηρίθμησε.
Ως τό νέκταρ τής χάριτος, φερωνύμως δεξάμενος, ιερέ Νεκτάριε τή καρδία σου, τή τών σών λόγων γλυκύτητι, ευφραίνεις εν Πνεύματι, τάς ψυχάς τών ευσεβών, ως σοφός καί θεόπνευστος, καί θαυμάτων σου, ταίς ακτίσιν αεί καταπυρσεύεις, τού Χριστού τήν Εκκλησίαν, λαμπρυνομένην τή δόξη σου.
Εις οσμήν τήν ουράνιον, τών τιμίων λειψάνων σου, δοξασθέντων χάριτι θείου Πνεύματος, μετ' ευλαβείας προστρέχοντες, Νεκτάριε Όσιε, εξ αυτών αγιασμόν, καί παθών απολύτρωσιν κομιζόμεθα, καί ιάσεις λαμβάνουσι ταχείας, οι νοσούντες ανιάτως, μεγαλοφώνως τίμώντές σε.
Τήν Μονήν ήν ανήγειρας, καί κανόσι τετείχικας, εις ψυχών Νεκτάριε περιποίησιν, σκέπε απαύστως καί φύλαττε, Αιγίνη τή νήσω δέ, δίδου Πάτερ δαψιλώς, τήν θερμήν σου αντίληψιν πρός τόν Κύριον, υπέρ ταύτης αεί καθικετεύων, σύν τώ ταύτης Ποιμενάρχη, Διονυσίω τώ μάκαρι.
Δόξα... Ήχος α'
Δεύτε άπαντες πιστοί, τόν νεοφανή φωστήρα τής Εκκλησίας, Νεκτάριον τιμήσωμεν, ούτος γάρ εν ταίς καθ' ημάς ημέραις, εν οσίοτητι καί αληθεία, θεοπρεπώς πολιτευσάμενος, τών πάλαι Αγίων, τάς αρετάς ανεμάξατο, καί σκεύος εκλογής, κατά Παύλον γενόμενος, επαξίως δεδόξασται, τή αγιαστική τού Πνεύματος χάριτι, παρέχων ενί εκάστω, τά πρός σωτηρίαν αιτήματα, ως Ιεράρχης ενθεώτατος.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Αμαρτωλών τάς δεήσεις προσδεχομένη, καί θλιβομένων στεναγμόν μή παρορώσα, πρέσβευε τώ εξ αγνών λαγόνων σου, σωθήναι ημάς, Παναγία Παρθένε.
Απόστιχα
Ήχος β'
Οίκος τού Εφραθά
Νέκταρ τό νοητόν, τής χάριτος τώ λογω, Νεκτάριε πηγάζεις, Χριστού τή Εκκλησία, ως καθαρθείς τώ πνεύματι.
Στίχ. Οι Ιερείς σου Κύριε ενδύσονται δικαιοσύνην καί οι όσιοί σου αγαλλιάσονται.
Μέγας ως αληθώς, θεράπων τού Κυρίου εν τοίς εσχάτοις χρόνοις, Νεκτάριε εδείχθης, καί τούς Πιστούς εστήριξας.
Στίχ. Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος τών οσίων αυτού.
Χαίρει πνευματικώς, Χριστού η Εκκλησία, ορώσά σου τήν χάριν, ήν ουρανόθεν εύρες, Νεκτάριε Πατήρ ημών.
Δόξα... Τριαδικόν
Σοί πρεπει Παντουργέ, Τρισήλιε Θεότης, η αίνεσις καί δόξα, ότι τόν Ιεράρχην, τόν θείόν σου εδόξασας.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Λόγοις εν ιεροίς, κηρυττεί σου τήν δόξαν Παρθένε Θεοτόκε, Νεκτάριος ο θείος, ο δοξασθείς τώ Πνεύματί.
Απολυτίκιον Ήχος α'
Τής ερήμου πολίτης
Σηλυβρίας τον γόνον και Αιγίνης τον έφορον, τον εσχάτοις χρόνοις φανέντα, αρετής φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ως ένθεον θεράποντα Χριστού, αναβλύζεις γαρ ιάσεις παντοδαπάς, τοίς ευλαβώς κραυγάζουσι, δόξα τώ σέ δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τώ σε θαυμαστώσαντι, δόξα τώ ενεργούντι διά σού, πάσιν ιάματα.
Έτερον
Ταχύ προκατάλαβε
Ήχος δ'
Οσίως εβίωσας, ως Ιεράρχης σοφός, δοξάσας τόν Κύριον, δι' εναρέτου ζωής, Νεκτάριε Όσιε. Όθεν του Παρακλήτου, δοξασθείς τή δυνάμει, δαίμονας απελαύνεις, και νοσούντας ιάσαι, τους πιστώς προσιόντας, τοίς θείοις λειψάνοις σου.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Το απ' αιώνος απόκρυφον, και Αγγέλοις άγνωστον μυστήριον, διά σού Θεοτόκε τοίς επί γής πεφανέρωται. Θεός εν ασυγχύτω ένώσει σαρκούμενος, και Σταυρόν εκουσίως, υπέρ ημών καταδεξάμενος, δι' ου αναστήσας τον Πρωτόπλαστον, έσωσεν εκ θανάτου τας ψυχάς ημών.
Απόλυσις
ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ
Μετά τον Προοιμιακόν, τό Μακάριος ανάρ. Εις δέ τό Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν στίχους ς’ καί ψάλλομεν τά εξής Προσόμοια.
Ήχος ά
Ώ τού παπαδόξου θαύματος
Ώ τού παραδόξου θαύματος! εν εσχάτοις καιροίς, ώσπερ τώ λύχνος πάμφωτος, Νεκτάριος ο σοφός, τώ κόσμω έλαμψε, και ηύγασε τοίς Πιστοίς, Ευαγγελίου το φώς το υπέρλαμπρον, εν λόγω θεοπρεπεί, και πολιτεία αμέμπτω και κρείττονι. Όθεν τή τού Παρακλήτου, δωρεά δεδόξασται, και παρέχει απαύστως, τοίς αιτούσι τα ιάματα.
Ιαβαί τής σής προμηθείας Χριστέ! Σύ γαρ ως υπέσχου, θαυμαστώς εδόξασας, Νεκτάριον τον σοφόν, ως φίλον γνήσιον, θαυμάτων τή δωρεά, τον σε δοξάσαντα βίου λαμπρότητι, δεικνύων πάσι σαφώς, τής προς σε Σώτερ αγάπης την δύναμιν. Όθεν ταίς αυτού πρεσβείαις, τών πταισμάτων άφεσιν, και ειρήνην τελείαν, ημίν δίδου Υπεράγαθε.
Σήμερον λαμπρώς ευφραίνονται, τή καινή σου μνήμη, τών πιστών οι σύλλογοι, Νεκτάριε ιερέ, υμνολογούντες σε, χορεύει δέ μυστικώς, η τού Χριστού Εκκλήσια τή δόξη σου, εδραίωμα αρραγές, εν ταίς εσχάταις ημέραις ευρούσά σε, εξαιρέτως δέ η νήσος, τής Αιγίνης γάννυται, ώσπερ όλβον πλουτούσα, τα μυρίπνοά σου λείψανα.
Προσόμοια έτερα
Ήχος β'
Ποίοις ευφημιών
Ποίοις ευφημιών στέμμασιν, αναδήσωμεν τον Ιεράρχην; τον αρτιφανώς αναλάμψαντα, και την Εκκλησίαν φαιδρύναντα, ταίς τής ευσεβείας λαμπηδόσι, το νέον, των Ορθοδόξων εγκαλλώπισμα, τών πάλαι, Αρχιερέων τον ομόζηλον, τή γαρ αυτών πολιτεία, νουνεχώς στοιχήσας, εδοξάσθη παρά Χριστού, τού πάσι παρέχοντος, δι' αυτού το μεγαέλεος.
Ποίοις μελωδικοίς άσμασιν, επαινέσωμεν τον Ιεράρχην; τού Θεού τόν θείον θεράποντα, καί τών αρετών το κειμήλιον, τής θεολογίας την Κιθάραν, τον άρτι τή Εκκλησία αναβλύσαντα, το νέκταρ, τής ευσεβείας το ουράνιον, λόγω τής χάριτος θείω, εκ σοφών χειλέων, και θαυμάτων την δωρεάν, θεόθεν δεξάμενον, τον θεόληπτον Νεκτάριον.
Ποίοις πνευματικοίς ρήμασι, μακαρίσωμέν σε Ιεράρχα; τον εν μέσω κόσμου βιώσαντα, βίον αληθώς ενθεώτατον, πράξεσιν οσίαις και αμέμπτοις, εντεύθεν, Μονήν αγίαν Θεώ ίδρυσας, ως άλλον, ψυχών λιμένα ακλυδώνιστον, εν τή Αιγίνη τή νήσω, ην απαύστως σκέπε, συν τώ ταύτης καθηγητή, Νεκτάριε Όσιε, Διονυσίω τώ θεόφρονι.
Δόξα… Ήχος πλ. β'
Σήμερον φαιδρώς εξέλαμψεν, ως αστήρ νεοφανής, η νέα πανήγυρις τού Ιεράρχου Νεκταρίου, την Εκκλησίαν καταλαμπρύνουσα. Δεύτε ούν, τών Ορθοδόξων τα πλήθη, εν φωνή αγαλλιάσεως, τούτω εκβοήσωμεν, χαίροις ο των πάλαι Οσίων, χαρακτηρίσας την ζωήν, εν ημέραις πονηραίς, εν αίς η τών πολλών αγάπη εψύγη, ως έφη ο Σωτήρ, χαίροις ο τή παιδεία την αρετήν συνάψας, και τώ λόγω τής σοφίας σου, τών πιστών τας ψυχάς φαιδρύνας, χαίροις Αρχιερέων καλλονή, τής Αιγίνης προστάτης, και τής οικείας Μονής, αντιλήπτωρ θερμότατος. Διό παμμάκαρ Νεκτάριε, τώ τής θείας μεγαλωσύνης θρόνω παριστάμενος, απαύστως ικέτευε, υπέρ τών πίστει τελούντων, την αεισέβαστον μνήμην σου.
Καί νύν… Ο αυτός
Τις μη μακαρίσει σε Παναγία Παρθένε, τις μη ανυμνήσει σου, τον αλόχευτον τόκον; ο γαρ αχρόνως εκ Πατρός εκλάμψας Υιός μονογενής, ο αυτός εκ σού τής Αγνής προήλθεν, αφράστως σαρκωθείς, φύσει Θεός υπάρχων, και φύσει γενόμενος άνθρωπος δι' ημάς, ουκ εις δυάδα προσώπων τεμνόμενος, αλλ’ εν δυάδι φύσεων, ασυγχύτως γνωριζόμενος. Αυτόν ικέτευε, σεμνή παμμακάριστε, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.
Είσοδος, Φώς ιλαρόν, τό Προκείμενον τής ημέρας, καί τά Αναγνώσματα.
Παροιμιών τό Ανάγνωσμα.
Μνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων, καί ευλογία Κυρίου επί κεφαλήν αυτού. Μακάριος άνθρωπος, ός εύρε σοφίαν, καί θνητός ός οίδε φρόνησιν. Κρείσσον γάρ αυτήν εμπορεύεσθαι, ή χρυσίου καί αργυρίου θησαυρούς. Τιμιωτέρα δέ εστι λίθων πολυτελών, πάν δέ τίμιον ουκ άξιον αυτής εστιν. Εκ γάρ τού στόματος αυτής εκπορεύεται δικαιοσύνη, νόμον δέ καί έλεον επί γλώσσης φορεί. Τοιγαρούν ακούσατέ μου, ώ τέκνα, σεμνά γάρ ερώ, καί μακάριος άνθρωπος, ός τάς εμάς οδούς φυλάξει. Αι γάρ εξοδοί μου, έξοδοι ζωώς, καί ετοιμάζεται θέλησις παρά Κυρίου. Διά τούτο παρακαλώ υμάς, καί προϊεμαι εμήν φωνήν υιοίς ανθρώπων. Ότι εγώ η Σοφία κατεσκεύασα βουλήν, καί γνώσιν καί έννοιαν εγώ επεκαλεσάμην. Εμή βουλή καί ασφάλεια, εμή φρόνησις, εμή δέ Ισχύς. Εγώ τούς εμέ φιλούντας αγαπώ, οι δέ εμέ ζητούντες ευρήσουσι χάριν. Νοήσατε τοίνυν άκακοι πανουργίαν, οι δέ απαίδευτοι ένθεσθε καρδίαν. Εισακούσατέ μου καί πάλιν, σεμνά γάρ ερώ, καί ανοίγω από χειλέων ορθά. Ότι αλήθειαν μελετήσει ο λάρυγξ μου, εβδελυγμένα δέ εναντίον εμού χείλη ψευδώ. Μετά δικαιοσύνης πάντα τά ρήματα τού στόματός μου, ουδέν εν αυτοίς σκολιόν, ουδέ στραγγαλιώδες. Πάντα ευθέα εστί τοίς νοούσι, καί ορθά τοίς ευρίσκουσι γνώσιν. Διδάσκω γάρ υμίν αληθή, ίνα γένηται εν Κυρίω η ελπίς υμών, καί πλησθήσεσθε πνεύματος.
Σοφίας Σολομώντος τό Ανάγνωσμα.
Δίκαιος, εάν φθάση τελευτήσαι, εν αναπαύσει έσται. Γήρας γάρ τίμιον ού τό πολυχρόνιον, ουδέ αριθμώ ετών μεμέτρηται. Πολιά δέ εστι φρόνησις ανθρώποις, καί ηλικία γήρως βίος ακηλίδωτος. Ευάρεστος Θεώ γενόμενος, ηγαπήθη, καί ζών μεταξύ αμαρτωλών, μετετέθη. Ηρπάγη, μή κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού, ή δόλος απατήση ψυχήν αυτού, βασκανία γάρ φαυλότητος αμαυροί τά καλά, καί ρεμβασμός επιθυμίας μεταλλεύει νούν άκακον. Τελειωθείς εν ολίγω, επλήρωσε χρόνους μακρούς, αρεστή γάρ ήν Κυρίω η ψυχή αυτού, διά τούτο έσπευσεν εκ μέσου πονηρίας. Οι δέ λαοί ιδόντες καί μή νοήσαντες, μηδέ θέντες επί διανοία τό τοιούτον, ότι χάρις καί έλεος εν τοίς οσίοις αυτού, καί επισκοπή εν τοίς εκλεκτοίς αυτού.
Σοφίας Σολομώντος τό Ανάγνωσμα.
Στόμα δικαίου αποστάζει σοφίαν, χείλη δέ ανδρών επίστανται χάριτας. Στόμα σοφών μελετά σοφίαν, δικαιοσύνη δέ ρύεται αυτούς εκ θανάτου. Τελευτήσαντος ανδρός δικαίου ουκ όλλυται ελπίς, υιός γάρ δίκαιος γεννάται εις ζωήν,καί εν αγαθοίς αυτού καρπόν δικαιοσύνης τρυγήσει. Φώς δικαίοις διαπαντός, καί παρά Κυρίου ευρήσουσι χάριν καί δόξαν. Γλώσσα σοφών καλά επίσταται, καί εν καρδία αυτών αναπαύσεται σοφία. Αγαπά Κύριος οσίας καρδίας, δεκτοί δέ αυτώ πάντες άμωμοι εν οδώ. Σοφία Κυρίου φωτιεί πρόσωπον συνετού, φθάνει γάρ τούς επιθυμούντας αυτήν, πρό τού γνωσθήναι, καί ευχερώς θεωρείται υπό τών αγαπώντων αυτήν. Ο ορθρίσας πρός αυτήν ου κοπιάσει, καί ο αγρυπνήσας δι' αυτήν, ταχέως αμέριμνος έσται. Ότι τούς αξίους αυτής αυτή περιέρχεται ζητούσα, καί εν ταίς τρίβοις φαντάζεται αυτοίς ευμενώς. Σοφίας ου κατισχύσει ποτέ κακία. Διά ταύτα καί εραστής εγενόμην τού κάλλους αυτής καί εφίλησα ταύτην, καί εξεζήτησα εκ νεοτητός μου, καί εζήτησα νύμφην αγαγέσθαι εμαυτώ. Ότι ο πάντων Δεσπότης ηγάπησεν αυτήν. Μύστις γάρ εστι τής τού Θεού επιστήμης, καί αιρέτις τών έργων αυτού. Οι πόνοι αυτής εισιν αρεταί, σωφροσύνην δέ καί φρόνησιν αύτη διδάσκει, δικαιοσύνην καί ανδρείαν, ών χρησιμώτερον ουδέν εστιν εν βίω ανθρώποις. Ει δέ καί πολυπειρίαν ποθεί τις, οίδε τά αρχαία καί τά μέλλοντα εικάζειν, επίσταται στροφάς λόγων, καί λύσεις αινιγμάτων, σημεία καί τέρατα προγινώσκει, καί εκβάσεις καιρών καί χρόνων, καί πάσι συμβουλός εστιν αγαθή. Ότι αθανασία εστίν εν αυτή, καί εύκλεια εν κοινωνία λόγω αυτής. Διά τούτο ενέτυχον τώ Κυρίω, καί εδεήθην αυτού, καί είπον εξ όλης μου τής καρδίας. Θεέ Πατέρων, καί Κύριε τού ελέους, ο ποιήσας τά πάντα εν λόγω σου, καί τή σοφία σου κατασκευάσας τόν άνθρωπον, ίνα δεσπόζη τών υπό σού γενομένων κτισμάτων, καί διέπη τόν κόσμον εν οσιότητι καί δικαιοσύνη, δός μοι τήν τών σών θρόνων πάρεδρον σοφίαν, καί μή με αποδοκιμάσης εκ παίδων σου, ότι εγώ δούλος σός, καί υιός τής παιδίσκης σου. Εξαπόστειλον αυτήν εξ αγίου κατοικητηρίου σου καί από θρόνου δόξης σου, ίνα συμπαρούσά μοι διδάξη με, τί ευάρεστόν εστι παρά σοί. Καί οδηγήση με εν γνώσει, καί φυλάξη με εν τή δόξη αυτής. Λογισμοί γάρ θνητών πάντες δειλοί καί επισφαλείς αι επίνοιαι αυτών.
Εις τήν Λιτήν, Ιδιόμελα.
Ήχος α'
Ευφραίνου εν Κυρίω, η Ορθόδοξος Εκκλησία, αγάλλου καί χόρευε, η νύμφη η εκλεκτή, τού ουρανίου Βασιλέως. Ιδού γάρ εν τή καθ' ημάς γενεά, ο αληθής τού Χρίστού Ιεράρχης, Νεκτάριος ο Όσιος, τά πάλαι σοι θεόθεν δεδογμένα, έτι άπαξ σφραγίζει, καί διαπρυσίως κηρύττει, τή δόξη η εδοξάσθη, παρά τού μόνου Θεού. Όθεν στύλον καί εδραίωμα, τούτον κεκτημένη, καί τών θαυμάτων αυτού τήν χάριν ορώσα, τώ νυμφίω σου βόησον, Κύριε δόξα σοι.
Ήχος β'
Τίς μή σκιρτήσει; τίς μή χορεύσει τώ πνεύματι, επί τή νέα πανηγύρει, τού Ιεράρχου Νεκταρίου; πάσα γάρ ψυχή αγάλλεται, ορώσα τούτον δεδοξασμένον, καί τών Αγίων ισοστάσιον, καί εν θαύμασι περιφανή, όθεν τής ζωής αυτού τήν λαμπρότητα, καί τών προτερημάτων τήν οσιότητα, μακαρίζοντες βοήσωμεν. Ιησούς Χριστός χθές καί σήμερον, ο αυτός καί εις τούς αιώνας.
Ήχος γ'
Δαβιτικήν αναλαβόντες ρήσιν, τώ Ιερομύστη Νεκταρίω, προσφόρως βοήσωμεν λέγοντες, Μακάριος εί, καί καλώς σοι έσται, παμμακάριστε Πάτερ, σύ γάρ σωφρόνως καί αμέμπτως πολιτευσάμενος, ουρανόφρων εν βίω ώφθης, καί Ιεράρχης όσιος καί άκακος, καί Ιεροπρεπώς τά πρός Θεόν τελέσας, σοφώς διηκόνησας, τή Εκκλησία τού Χριστού, καί εν θαύμασιν αξίως δοξασθείς, τούς εν ανάγκαις προφθάνεις, καί παρέχεις ενί εκάστω, τά πρός σωτηρίαν αιτήματα.
Ήχος δ'
Τώ λόγω τής χάριτος διαπρέψας, τού Ευαγγελίου τής ειρήνης, εργάτης δόκιμος ώφθης, Πάτερ Νεκτάριε, καί στόμα θείον προφητικώς, καί τής κοσμικής αποστάς συγχύσεως, δι' ησύχιας Θεώ ηνώθης, εν τή νήσω Αιγίνη γενόμενος, εν η ψυχών εγείρας φροντιστήριον, καί τύπος αρετών ταίς μοναζούσαις γεγονώς, καί πατήρ καί διδάσκαλος, τόν οσίοις πρέποντα ύπνον κεκοίμησαι, πρεσβεύων απαύστως, υπέρ τών ψυχών ημών.
Ο αυτός
Ως ιερός ο βίος σου, καί τώ Θεώ ευάρεστος, θεοφόρε Νεκτάριε, ως ξένα σου τά θαύματα, ά καθ' εκάστην τελείς, τή δεδομένη σοι χάριτι! Τίς ούν μή θαυμάσει σε, τόν όντως αξιάγαστον; η τίς μή δοξάσει σε, τόν παρά Θεού δοξασθέντα; πηγή γάρ ιαμάτων ώφθησαν, τά θείά σου λείψανα, χαλεπάς γάρ ασθενείας ιώνται, καί πνεύματα διώκουσιν ακάθαρτα, καί πάς πιστώς προστρέχων, ψυχών σωτηρίαν λαμβάνει καί σωμάτων θεραπείαν, Χριστόν δοξάζων, τόν θαυμαστώς σε δοξάσαντα.
Δόξα... Ήχος πλ. α'
Δεύτε τών πιστών αι πατριαί, δεύτε εν Αιγίνη συνδράμωμεν, ξενοπρεπή θαυμάσια, ά η δεξιά τού Υψίστου, αρτίως εργάσατο, τόν γάρ θεόφρονα Νεκτάριον, ως ευαγγελικώς εμπρέψαντα, αθανάτοις χάρισι δοξάζει, ως αψευδώς επηγγείλατο. Όθεν καί τά σεπτά αυτού οστέα, πλήρη ευωδίας ανέδειξε καί πηγήν ιάσεων, τοίς ευλαβώς προσιούσιν, εξ ών Οσμής ζωής εμφορούμενοι, δαβιτικώς βοήσωμεν, Μέγας εί Κύριε, καί τής μεγαλωσύνης σου ουκ έσται πέρας, δι' ής φιλάνθρωπε, σώσον τάς ψυχάς ημών.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε Παρθένε, καί δοξάζομέν σε, οι πιστοί κατάχρεος, τήν πόλιν τήν Άσειστον, τό τείχος τό άρρηκτον, τήν αρραγή προστασίαν, καί καταφυγήν τών ψυχών ημών.
Εις τον Στίχον Στιχηρά Προσόμοια
Ήχος πλ. α'
Χαίροις ασχητικών
Χαίροις ο εν εσχάτοις καιροίς, εξανατείλας ως αστήρ ουρανόφωτος, και αίγλη τών σών θαυμάτων, φωταγωγών νοητώς, τους εσκοτισμένους εν τοίς πάθεσιν, ο νούς ο θεόληπτος, ο φωτός θείου έμπλεως, ο εν τώ νόμω, μελετήσας ως γέγραπται, τού Θεού ημών, εν συνέσει Νεκτάριε, λύχνος ο παμφαέστατος, ο ήδη τώ βίω σου, τής ευσεβείας το φέγγος, αυγάζων Πάτερ τοίς πέρασι. Χριστόν εκδυσώπει, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.
Στίχ. Το στόμα μου λαλήσει σοφίαν και η μελέτη τής καρδίας μου σύνεσιν.
Ιίον πνευματικόν διελθών, εν ουρανίω Ιεράρχα φρονήματι, τού Πνεύματος τού Αγίου, δοχείον ώφθης σεπτόν, ταπεινοφροσύνη σεμνυνόμενος, καί τρόποις χρηστότητος, και απλάστοις σου ήθεσι, την τής ψυχής σου, υποφαίνων λαμπρότητα, δι' ης γέγονεν, εν αγίοις ο κλήρός σου. Όθεν την τών λειψάνων σου σορόν την μυρίπνοον, περικυκλούντες βοώμεν, εν κατανύξει Νεκτάριε, ημίν σωτηρίαν, και ψυχών τε και σωμάτων, δίδου εκάστοτε.
Στίχ. Οι ιερείς σου Κύριε ενδύσονται δικαιοσύνην και οι όσιοί σου αγαλλιάσονται.
Χαίρει η Εκκλησία Χριστού, δεδοξασμένον σε ορώσα Νεκτάριε, εν δόξη τή ουρανίω, και μεγαλύνει Χριστόν, τον θαυματουργόν σε αναδείξαντα, η νήσος Αιγίνης δέ, εξαιρέτως φαιδρύνεται, ως κεκτημένη τήν σορόν τών λειψάνων σου, ως ακένωτον, θησαυρόν αγιάσματος. Πλέον δέ τούτων γάννυται, Μονή σου η ένθεος, προς σε αεί αφορώσα, και εκβοώσα συν δάκρυσι. Σύ δόξα μου πέλεις, και αντίληψις και σκέπη, Πάτερ και έφορος.
Δόξα… Ήχος πλ. δ'
Έχει μεν η ουράνιος Ιερουσαλήμ, την ηγιασμένην ψυχήν σου, συν τοίς τών Αγίων πνεύμασιν, αοίδιμε Νεκτάριε. Έχει δέ και η νήσος Αιγίνης, τα χαριτόβρυτά σου λείψανα, πλούτον θεόσδοτον, και ιατρείον άμισθον, παντοίων αρρωστημάτων, και πάσης θλίψεως, εν αυτοίς γαρ προστρέχοντες, πανταχόθεν οι πάσχοντες, τας ιάσεις κομίζονται, και τα προς σωτηρίαν αιτήματα, και ευχαρίστω φωνή δοξάζουσι, τον σε δοξάσαντα Κύριον. ω πρέσβευε δεόμεθα, υπέρ τών ψυχών ημών.
Καί νύν… Θεοτοκίον
Ανύμφευτε Παρθένε, η τον Θεόν αφράστως συλλαβούσα σαρκί, Μήτερ Θεού τού Υψίστου, σών ικετών παρακλήσεις δέχου Πανάμωμε, η πάσι χορηγούσα καθαρισμόν τών πταισμάτων, νύν τας ημών ικεσίας προσδεχομένη, δυσώπει, σωθήναι πάντας ημάς.
Απολυτίκιον Ήχος α'
Τής ερήμου πολίτης
Σηλυβρίας τον γόνον και Αιγίνης τον έφορον, τον εσχάτοις χρόνοις φανέντα, αρετής φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ως ένθεον θεράποντα Χριστού, αναβλύζεις γαρ ιάσεις παντοδαπάς, τοίς ευλαβώς κραυγάζουσι, δόξα τώ σέ δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τώ σε θαυμαστώσαντι, δόξα τώ ενεργούντι διά σού, πάσιν ιάματα.
Έτερον
Ταχύ προκατάλαβε
Ήχος δ'
Οσίως εβίωσας, ως Ιεράρχης σοφός, δοξάσας τόν Κύριον, δι' εναρέτου ζωής, Νεκτάριε Όσιε. Όθεν του Παρακλήτου, δοξασθείς τή δυνάμει, δαίμονας απελαύνεις, και νοσούντας ιάσαι, τους πιστώς προσιόντας, τοίς θείοις λειψάνοις σου.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Το απ' αιώνος απόκρυφον, και Αγγέλοις άγνωστον μυστήριον, διά σού Θεοτόκε τοίς επί γής πεφανέρωται. Θεός εν ασυγχύτω ένώσει σαρκούμενος, και Σταυρόν εκουσίως, υπέρ ημών καταδεξάμενος, δι' ου αναστήσας τον Πρωτόπλαστον, έσωσεν εκ θανάτου τας ψυχάς ημών.
Απόλυσις
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Μετά την α’ Στιχολογίαν
Κάθισμα Ήχος α’
Τόν ταφον σου Σωτήρ
Ως ήλιος λαμπρός, εν εσχάτοις τοίς χρόνοις, ανέτειλας ημίν, τή οσία ζωή σου, Νεκτάριε Όσιε, και προς δόξαν και αίνεσιν, πάντας ήγειρας, Χριστού τού πάντων Δεσπότου, τού σε δείξαντος, δεδοξασμένον σε Πάτερ, θαυμάτων δυνάμεσι.
Δόξα... Όμοιον
Ιάσεις δαψιλείς, καθ' εκάστην ημέραν, πηγάζει θαυμαστώς, θεϊκή χορηγία, η πάντιμος κάρα σου, μυστικώς κατευφραίνουσα, τή τού Πνεύματος, μυρεψική ευωδία, τους προστρέχοντας, μετ’ ευλαβείας και πόθου, τή σή Μονή Άγιε.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Αιμάτων εξ αγνών, τον Δεσπότην τών όλων, τεκούσα και ο ην, μη τραπέντα μηδόλως, παρθένος διέμεινας, μετά τόκον και άφραστον, όθεν άπαντες, τα μεγαλειά σου Κόρη, μεγαλύνομεν, και τή θερμή σου πρεσβεία, σωθήναι ελπίζομεν.
Μετά την β' Στιχολογίαν
Κάθισμα Ήχος γ’
Τήν ωραιότητα
Την καθαρότητα, τής πολιτείας σου, καί τήν ευθύτητα, Πάτερ τών τρόπων σου, ως προσφοράν πνευματικήν, δεξάμενος ο Δεσπότης, ιαμάτων κρήνην σε, εν Αιγίνη ανέδειξε, τοίς πιστώς προστρέχουσι, τοίς αγίοις λειψάνοις σου, τοίς νέμουσιν οσμήν ουρανίαν, πάσι και θείαν ευωδίαν.
Δόξα… Ήχος δ'
Κατεπλάγη Ιωσήφ
Καταπλήττει αληθώς, τας διανοίας τών πιστών, η δοθεισά σοι σοφέ, θαυμάτων χάρις εκ Θεού, η εν τοίς θείοις λειψάνοις σου ενεργουμένη. Όθεν τή Μονή, τή σή συρρέουσι, πλήθη ευσεβών εκ πάσης τάξεως, και οι νοσούντες υγείαν λαμβάνουσι, τή αντιλήψει σου Άγιε, εν ευφροσύνη, Χριστόν υμνούντες, τον αγιάσαντά σε Όσιε.
Καί νύν… Θεοτοκίον
Ο τών όλων συνοχεύς, και τών αιώνων Ποιητής, συνεσχέθη υπέρ νούν, όλος τή θεία σου γαστρί, μη αποστάς τής Πατρικής μονής Άχραντε, διπλούς δέ εκ τής σής, μήτρας προέδοαμεν, άνθρωπος ομού, και Θεός τέλειος, και τού Αδάμ την φύσιν εθέωσε, καί πάντα κόσμον διέσωσεν. Αυτόν δυσώπει, Θεογεννήτορ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Μετά τον Πολυέλεον
Κάθισμα Ήχος πλ. δ'
Την Σοφίαν καί Λόγον
Ορθοδόξων δογμάτων ερμηνευτής, διδαχών θεοφθόγγων υφηγητής, δεικνύμενος Όσιε, Ιεράρχης ως ένθεος, τών ευσεβών ρυθμίζεις, ενθέως το φρόνημα, προς θεϊκην αγάπην, και τρίβον σωτηρίον. Όθεν εν Αιγίνη, θεοφρόνως εγείρεις, Μονήν σεπτήν Όσιε, εις ψυχών περιποίησιν, Θεοφόρε Νεκτάριε, εν η Μοναζουσών η πληθύς, τα σεπτά σου προσκυνούσα λείψανα, ευλαβώς εορτάζει, την αγίαν μνήμην σου.
Δόξα... Καί νύν… Θεοτοκίον
Μανναδόχον σε στάμνον και λογικήν, φωτοφόρον λυχνίαν και θεαυγή, ο θείος Νεκτάριος, επιστάμενος Άχραντε, ταίς σαίς φωταγωγίαις, ψυχήν και διάνοιαν, ως αρετής εργάτης, αξίως πεφώτισται, όθεν σε παρθένον, εν ταυτώ και Μητέρα, Χριστού πανακήρατον, ορθοδόξως εκήρυξε, Θεοτόκε Πανύμνητε. Καί νύν τής τού Υιού σου Αγνή, απολαύων υπέρ νούν ελλάμψεως, συν Αγγέλοις δοξάζει, την άρρητον δόξαν σου.
Οι Αναβαθμοί, τό α' Αντίφωνον τού δ' Ήχου.
Οι Αναβαθμοί Αντίφωνον Α'
Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ' αυτός αντιλαβού, καί σώσον Σωτήρ μου.
Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από τού Κυρίου, ως χόρτος γάρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.
Δόξα... Καί νύν...
Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, καί καθάρσει υψούται λαμπρύνεται, τή τριαδική Μονάδι ιεροκρυφίως.
Προκείμενον
Τό στόμα μου λαλήσει σοφίαν, και η μελέτη τής καρδίας μου σύνεσιν.
Στιχ. Οι ιερείς σου Κύριε ενδύσονται δικαιοσύνην και οι όσιοί σου αγαλλιάσονται.
Ευαγγέλιον εκ τού κατά Ματθαίον
(Κεφ. κδ'. 42-47)
Είπεν ο Κύριος, γρηγορείτε...
Ο Ν' Ψαλμός
Δόξα
Ταίς τού Ιεράρχου, πρεσβείαις ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, τών εμών εγκλημάτων.
Καί νύν…
Ταίς τής Θεοτόκου, πρεσβείαις ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, τών εμών εγκλημάτων.
Στίχ. Ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος τών οικτιρμών σου εξάλειψον τα ονόμημά μου.
Ιδιόμελον Ήχος πλ. β'
Σήμερον ο Θεοφόρος Νεκτάριος, το νεον τής Εκκλησίας αγλάϊσμα, τον τής αρετής περάνας δρόμον, την πρός ουρανόν πορείαν εποιήσατο, και εν ταίς τών Αγίων λαμπρότησι σκηνώσας, ανακεκαλυμμένως τρυφά, τού ξύλου τής ζωής, τής μεγαλοπρεπούς δόξης, τας ελλάμψεις δεχόμενος, ημίν δέ εξαιτείται, κινδύνων απαλλαγήν, και ειρήνην σταθηράν, και μέγα έλεος.
Είτα οι Κανόνες. Της Θεοτόκου εις ς’ και τού Αγίου οι δύο εις η'.
Κανών τής Θεοτόκου φέρων τήν δε ακροστιχίδα.
Χαράς νοητής αξίωσόν με Κόρη. Γερασίμου.
Ωδή α' Ήχος α'
Ο Ειρμός
Ωδήν επινίκιον, άσωμεν πάντες, Θεώ τώ ποιήσαντι, θαυμαστά τέρατα, βραχίονι υψηλώ, και σώσαντι τον Ισραήλ ότι δεδόξασται. (Δίς)
Χαρίτων την άβυσσον σαρκί τεκούσα, Χριστόν τον Θεόν ημών, χάριν μοι δώρησαι, τοίς χείλεσί μου Αγνή, όπως υμνήσω ευσεβώς, τα μεγαλειά σου.
Ανήροτος άρουρα, Παρθένε ώφθης, ασπόρως βλαστήσασα, ζωής τον πρύτανιν, τον εκ τής πάλαι φθοράς, ζωοποιήσαντα ημάς, ότι δεδόξασται.
Ιημάτων αινίγματα, προφητοφθόγγων, εν σοι πέρας ελαβον, Παρθένε Άχραντε, συ γαρ τεκούσα Χριστόν, τύπους τού Νόμου και σκιάς, σαφώς επλήρωσας.
Ανθήσασαν ράβδον σε, ο Ησαϊας, Παρθένε προέγραψεν, εν θείω Πνεύματι, συ γαρ Χριστόν τον Θεόν, οίά περ άνθος μυστικόν, αφράστως ήνθησας.
Κανών τού Αγίου ου η ακροστιχίς.
Νεκταρίω αίνεσις τώ θεηγόρω. Γερασίμου.
Ήχος και Ειρμός ο αυτός
Νοός μου την ζόφωσιν, τών πρεσβειών σου, φωτί διασκέδασον, και λόγον δίδου μοι, ως αν υμνήσω φαιδρώς, Νεκτάριε θαυματουργέ, την θείαν μνήμην σου.
Εσχάτοις εν έτεσιν, εξανατείλας, ως ήλιος άδυτος, φωτί τών έργων σου, Ευαγγελίου το φώς, εκφαίνεις Πάτερ θαυμαστώς, πάσι τοίς πέρασι.
Κατ ίχνος Νεκτάριε, ακολουθήσας, ζωής καθαρότητι, τοίς πάλαι Όσιε, Αρχιερεύσι Χριστού, ίσος ευκλείας τής αυτών, ώφθης και μέτοχος.
Θεοτοκίον
Την φύσιν την άστεκτον, εν τή γαστρί σου, αφλέκτως βαστάσασα, σαρκί γεγέννηκας, δίχα τροπής και φυρμού, Χριστόν τον πάντων Ποιητήν, Παρθένε Άχραντε.
Κανών δεύτερος ου η ακροστιχίς.
Νέκταρ ζωής ημίν Πάτερ δίδως. Γερασίμου.
Ήχος δ' Ανοίξω το στόμα μου.
Ναμάτων τού Πνεύματος, εμφορηθείς βίω κρείττονι, το νέκταρ τής χάριτος, ήδη ανέβλυσας, και κατηύφρανας, ημών τας διανοίας, Νεκτάριε Όσιε, τοίς σοίς χαρίσμασι.
Εόρτιον αίνεσιν, αγαλλομένη προσάδει σοι, καί νέαν πανήγυριν, κροτεί σοι Άγιε, η Ορθόδοξος, Αγία Εκκλησία, τή σή αγιότητι, εχθρούς αισχύνουσα.
Κοσμήσας τον βίον σου, απο νεότητος Όσιε, ηθών τη σεμνότητι, τής αρετής εραστής, ώφθης γνήσιος, και τής σοφίας μυστής, ενθέω φρονήματι, Πάτερ Νεκτάριε.
Θεοτοκίον
Την πάντων Βασίλισσαν, και αειπάρθενον Δέσποιναν, υμνών θείοις λόγοις σου, εκ ταύτης έλαβες, σθένος άμαχον, και πειρασμών εφόδους, εν βίω υπέμεινας, ανδρείως Άγιε.
Καταβασία
Ανοίξω τό στομα μου, καί πληρωθήσεται Πνεύματος, καί λόγον ερεύξομαι, τή Βασιλίδι Μητρί, καί οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων, καί άσω γηθόμενος, ταύτης τά θαύματα.
Ωδή γ'
Ο Ειρμός
Στερεωθήτω η καρδία μου, εις το θέλημά σου Χριστε ο Θεός, ο εφ' υδάτων ουρανών, στερέωσας τον δεύτερον, και δράσας εν τοίς ύδασι, την γήν Παντοδύναμε. (Δίς)
Σκηνή τού Λόγου η αμόλυντος, το τής θείας δόξης αγίασμα, ο ουρανός ο λογικός, εξ ου κόσμω ανέτειλεν ο ζωής άδυτος ήλιος, Θεοτόκος υμνείσθω μοι.
Νόμους τής φύσεως διέλαθες, και τον νομοδότην και Κύριον, δίχα φθοράς τε και φυρμού, Θεοτόκε εκύησας, ζωής νέας εγκαινίζοντα, τους νόμους εν Πνεύματι.
Όρος εδείχθης αλατόμητον, και δασύ και πίον εν Πνεύματι, εξ ου επέφανεν ημίν, ο απτόμενος Δέσποινα, τών ορέων και καπνίζονται, ώς φησί Δαβίδ ο Δίκαιος.
Η κιβωτός τού αγιάσματος, το θεοπρεπές ιλαστήριον, τής ευδοκίας τού Θεού, ο ευώδης παράδεισος, ανυμνείσθω θείοις άσμασιν, η Παρθένος και Δέσποινα.
Τού Αγίου Ο αυτός
Αγάπη θεία εκ νεότητος, Πάτερ, ιερώς στοιχειούμενος, ακολουθήσαι τώ Χριστώ ηρετίσω Νεκτάριε, και εκ πάσης ματαιότητος, εμφρόνως εμάκρυνας.
Γησεσι Πάτερ τών χειλέων σου, στάζεις γλυκασμόν τον ουρανίον, εν ταίς καρδίαις τών πιστώς, δεχομένων τον λόγον σου, και παιδεύεις προς τα κρείττονα, πιστών την διάνοιαν.
Ιεραρχών νέον αγλάϊσμα, ώφθης Ιεράρχα Νεκτάριε, αγιωσύνην αληθή, ενδυσάμενος Όσιε, πολιτείας καθαρότητι, διό ευφημούμέν σε.
Θεοτοκίον
Ωραϊσμένη υπέρ έννοιαν, ταίς τής παρθενίας λαμπρότησι, τίκτεις Θεόν υπερφυώς, μετά σώματος Άχραντε, και τής Εύας το κατάκριμα, εν τώ τόκω σου έλυσας.
Δεύτερος Τούς σούς υμνολόγους
Αγίων σοφώς Ιχνηλατήσας, τους τρόπους και πράξεις τας αγνάς, τον νούν σου καθηγίασας, εν πάση οσιότητι, Νεκτάριε μακάριε, και την καρδίαν εκάθηρας.
Γαντίσματι ύδατος τού θείου, την βλάβην τών δένδρων και φυτών, απήλασας Νεκτάριε, και πλούτος θείας χάριτος, τοίς Αιγινήταις πέφηνας, θαυμαστωθείς θείω Πνεύματι.
Ζωήν την ησύχιον ποθήσας, Μονήν ωκοδόμησας σεπτην, εν τή Αιγίνη Όσιε, και τύπος θείων πράξεων, εν ταύτη εχρημάτισας, ταίς μοναζούσαις Νεκτάριε.
Θεοτοκίον
Ως Μήτηρ Θεού τού φιλανθρώπου, σπλαγχνίσθητι Κόρη επ' εμοί, και ίασαι τον καύσωνα, τον τής φυχής μου δέομαι, τή δρόσω τής σής χάριτος, ίνα σωθείς μεγαλύνω σε.
Καταβασία
Τούς σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ως ζώσα καί άφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας, πνευματικόν στερέωσον, καί εν τή θεία δόξη σου, στεφάνων δόξης αξίωσον.
Κάθισμα Ήχος πλ. α'
Τόν συνάναρχον Λόγον
Αρετής διανύσας τον δρόμον Όσιε, θεοπρεπώς μετετέθης προς την αγήρω ζωήν, και αγίων κοινωνός ώφθης Νεκτάριε, μεθ' ων πρέσβευε αεί, τώ Παντάνακτι Χριστώ, δοθήναι πταισμάτων λύσιν, και ψυχικήν σωτηρίαν, τοίς εορτάζουσι την μνήμην σου.
Δόξα… Καί νύν... Θεοτοκίον
Την υπέρτιμον στάμνον και θεοχώρητον, την αειπαρθένον Κόρην και Θεοτόκον Αγνήν, ανυμνήσωμεν πιστοί και μεγαλύνωμεν, ότι ερρύσατο ημάς, εκ τής αρχαίας αράς, τεκούσα απειρογάμως, τον Υπερούσιον Λόγον, προς σωτηρίαν τών ψυχών ημών.
Ωδή δ'
Ο Ειρμός
Εν Πνεύματι προβλέπων Προφήτα Αββακούμ, την του Λόγου σάρκωσιν εκήρυττες βοών, εν τώ εγγίζειν τα έτη επιγνωσθήση, εν τώ παρείναι τον καιρόν αναδειχθήση. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε. (Δίς)
Τήν άχραντόν σου μήτραν ως θρόνον νοητόν, ο Χριστός ανέδειξεν ο Λόγος τού Θεού, ο εν τοίς κόλποις του Πατρός αεί υπάρχων, και εν γαστρί σου όλος όλω ενωθείς μοι, όθεν επαξίως υμνούμέν σε.
Η πύλη ήν προείδεν ο Ιεζεκιήλ, λαμπομένην Άχραντε αυγαίς παρθενικαίς, δι' ης διήλθεν ο πάντα κτίσας Λόγος και κεκλεισμένην σε λιπών μετά τον τόκον, συ ει Θεοτόκε Πανάχραντε.
Σιών Θεού ωράθης και κήπος ευθαλής, και κλίνη πορφυρόστρωτος και κλίμαξ υψηλή, συ γαρ εν νόμω τυπικώς προκηρυχθείσα, την τών συμβόλων διετράνωσας εικόνα, τον Δημιουργόν σωματώσασα.
Αφλέκτως συλλαβούσα τό φώς το Πατρικόν, τον εν πυρί λαλήσαντα και γνόφω εν Σινά, εν ταίς αγκάλαις σου βαατάζεις ώσπερ βρέφος, ακαταφλεκτως ως η βάτος Θεοτόκε, τον Δημιουργόν πάσης Κτίσεως.
Τού Αγίου Ο αυτός
Αγίως σου τον βίον ανύσας επί γής, Αγίων πάντων σύσκηνος ωφθής εν ουρανοίς, τών δέ λειψάνων σου η θήκη αναβλύζει, αγιασμόν και σωτηρίαν τοίς τελούσι, νόσοις Ιεράρχα καί θλίψεσι.
Ιέρευσας οσίως σοφέ και καθαρώς, ως ιερεύς ευπρόσδεκτος Χριστώ τώ παντουργώ, και ως θυσίαν καθαράν αυτώ προσήξας, την ακηλίδωτον ζωήν σου Ιεράρχα, όθεν κατ’ αξίαν δεδόξασαι.
Νοσήματα ποικίλα και πάθη χαλεπά, η παναγία κάρα σου ιάται θαυμαστώς, η γαρ εν ταύτη ενοικούσα θεία χαρις, ποικιλοτρόπως ενεργεί τοίς προσιούσι, κατ’ αναλογίαν τής Πίστεως.
Θεοτοκίον
Στέχθη εκ γαστρός σου μορφή τή καθ' ημάς, ο άϋλος ών πρότερον μείνας ο ην Θεός, και αναπλάσας τον Αδάμ εκ τής κατάρας, τέκνα Θεού αναδεικνύει τους εν πίστει, σε ως Θεοτόκον δοξάζοντας.
Δεύτερος Ο καθήμενος εν δόξη
Η σορός τών σών λειψάνων, την οσμήν την τού Πνεύματος, και την , ευωδίαν Πάτερ τής ζωής την ουράνιον, αρωματίζει Νεκτάριε μακάριε, κατευφραίνουσα, τους προς αυτήν καταφεύγοντας.
Σώματός σου τας ορέξεις, κατεμάρανας Όσιε, προσευχή συντόνω, και τή εγκρατεία Νεκτάριε, τής δέ ψυχής τας δυνάμεις ανεπτέρωσας, θείω έρωτι, προς τας ελλάμψεις τού Πνεύματος.
Η κολούθησας αμέμπτως, τοίς χρηστοίς Πάτερ τρόποις σου, τώ Διονυσίω, τώ Αιγίνης θείω ποιμάντορι, μεθ' ου τής άνω μετέχων δόξης Άγιε, ταύτην σώζεσθαι, αεί την νήσον ικέτευε.
Θεοτοκίον
Μετά σώματος τεκούσα, τον ασωμάτον Κύριον, Κεχαριτωμένη, ώφθης ασωμάτων Δυνάμεων, αγιωτέρα Αγνή και υπερέχουσα, όθεν άπαντες, υμνολογούμεν την δόξαν σου.
Καταβασία
Τήν ανεξιχνίαστον θείαν βουλήν, τής εκ τής Παρθένου σαρκώσεως, σού τού Υψίστου, ο Προφήτης, Αββακούμ, κατανοών εκραύγαζε. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.
Ωδή ε'
Ο Ειρμός
Την σην ειρήνην δός ημίν, Υιε τού Θεού, άλλον γαρ εκτός σου, Θεόν ου γινώσκομεν, το όνομά σου ονομάζομεν, ότι Θεός ζώντων, και τών νεκρών υπάρχεις. (Δίς)
Ξενίζεις τή γεννήσει σου, Αγγέλων χορούς, και σώζεις τώ σώ τόκω, βροτών τα συστήματα, συ γαρ Χριστόν αφθόρως έτεκες, τον τα διεστώτα, συνάψαντα Παρθένε.
Ιάτρευσον Πανάμωμε, ψυχήν την εμήν, δεινώς φαρμαχθείσαν, κακίστη αμαρτία, και προς το φώς με καθοδήγησον, εναρέτου βίου, τή χάριτι σου Κόρη.
Ως άνθος σε πανεύοσμον, ο Λόγος ευρών, ακανθών εν μέσω, εν σοι κατεσκήνωσε, και εκ γαστρός σου σάρκα είληφεν, ο σε προορίσας, Αγνή προ τών αιώνων.
Στολή εκ τών αιμάτων σου, υφάνθη φρικτώς, τώ εκ τού μη όντος, τα όντα συστήσαντι, εκ σού γαρ σάρκα Κόρη είληφεν, ο σε προορίσας, Αγνή προ , τών αιώνων.
Τού Αγίου Ο αυτός
Σοφία τή τού Πνεύματος, και λόγω ζωής, πιστών τας καρδίας, ρυθμίζεις Νεκτάριε, προς πολιτείαν Πάτερ, κρείττονα, ως τού Ευαγγελίου, σοφός Ιεροκήρυξ.
Ιεραρχίας ένδυμα, σοφέ στολισθείς, έργοις εναρέτοις τών αυτό κατεποίκιλας, ως Ιεράρχης ενθεώτατος, και των μυστηρίων, τών θείων οικονόμος.
Συνέσει και πραότητι, εμπρεπών σοφώς, οσίας παρθένους, ενθέως συνήθροισας, και τώ Χριστώ αυτάς ωδήγησας, λόγοις τε και έργοις, αμέμπτου πολιτείας.
Θεοτοκίον
Τή σή ελλάμψει Άχραντε, ψυχήν την εμήν, τήν εζοφωμένην, παθών αμαυρότησιν, ως συμπαθής Αγνή
καταύγασον, και τώ θείω φόβω καθήλωσον με όλον.
Δεύτερος Εξέστη τά σύμπαντα
Ιάματα άφθονα, η θήκη τών λειψάνων σου, τή του Παρακλήτου επομβρία, αεί βλυστάνει Πάτερ Νεκτάριε, και αποδιώκει πονηρά, πνεύματα εκάστοτε, τών αιτούντων την χάριν σου.
Νοσούσι την ίασιν, και πάσχουσι την λυτρωσιν, τοίς προσερχομένοις σοι παρέχων, παύεις τα χρόνια ασθενήματα, και κατασβεννύεις χαλεπήν, πυρεσσόντων φλόγωσιν, δρόσω Πάτερ σής χάριτος.
Πατέρων ισότιμος, τών πάλαι εχρημάτισας, τούτων μιμησάμενος τον τρόπον, τόν θείον ζήλον και τας , λοιπάς αρετάς, ταπεινοφροσύνη αληθεί, και απλάστοις ήθεσι, διαπρέψας Νεκτάριε.
Θεοτοκίον
Αγνείας κειμήλιον, Παρθένε Παναμώμητε, έμψυχον αλάβαστρον και θείον, τού κενωθέντος μύρου εν σοι τής ζωής, σκεύος ευωδίας αρετών, την ψυχήν μου έργασαι, διά βίου σεμνότητος.
Καταβασία
Εξέστη τά σύμπαντα, επί τή θεία δόξη σου, σύ γάρ απειρόγαμε Παρθένε, έσχες εν μήτρα, τόν επί πάντων Θεόν, καί τέτοκας άχρονον Υιόν, πάσι τοίς υμνούσί σε, σωτηρίαν βραβεύοντα.
Ωδή ς'
Ο Ειρμός
Τον προφήτην Ιωνάν, εκμιμούμενος βοώ, την ζωήν μου αγαθέ, ελευθέρωσον φθοράς, και σώσόν με, Σωτήρ τού κόσμου κράζοντα, δόξα σοι. ( Δίς)
Ο εκλάμψας εκ Πατρός, προ αιώνων ως Υιός, επ' εσχάτων ημερών, εκ γαστρός σου προελθών, εθέωσε, Παρθενομήτορ, βροτών το φύραμα.
Νύμφη πάναγιος Πατρός, Μήτηρ άφθορος Υιού, ανεδείχθης αληθώς, η καλή εν γυναιξί, τώ Πνεύματι, προαγνισθείσα, Παρθένε Άχραντε.
Μυστηρίων θεϊκών, θησαυρός υπερφυής, ουρανίων δωρεών, κιβωτός χρυσοειδής, Πανάμωμε, σαφώς εδείχθης, Χριστόν κυήσασα.
Εργαστήριον φρικτόν, και παστάς φωτοειδής, τής σαρκώσεως Αγνή, καθωράθης τού Θεού, μορφώσαντος, ημών την σάρκα, εκ τών αιμάτων σου.
Τού Αγίου Ο αυτός
Ως νεόφωτος αστήρ, εν εσχάτοις τοίς καιροίς, αναλάμψας μυστικώς, τας καρδίας τών πιστών, Νεκτάριε, προς θείον πόθον Πάτερ ανέφλεξας.
Θεοφρόνως επί γής, και σοφώς πολιτευθείς, εν ημέραις πονηραίς, κατά Παύλον τον σοφόν, Νεκτάριε, παρά Κυρίου, λαμπρώς δεδόξασαι.
Εν τώ φόβω τού Θεού, την αγίαν σου Μονήν, ως στηρίξας ασφαλώς, όρμον άκλυστον αυτήν, ανέδειξας, προς σωτηρίαν, ψυχών Νεκτάριε.
Θεοτοκίον
Η τεκούσα εν σαρκί, τον τών όλων Ποιητήν, και την πάλαι τού Αδάμ, αφανίσασα αράν, Πανάμωμε, τής των παθών με, ρύσαι ζοφώσεως.
Δεύτερος Τήν θείαν ταύτην
Το θείον νέκταρ τής χάριτος, δεξάμενος Νεκτάριε Όσιε, εν τή καρδία σου, τόν γλυκασμόν τον ουράνιον, Χριστού τή Εκκλησία, άρτι επήγασας.
Εν Ιεράρχαις θεόληπτος, και εν τοίς διδασκάλοις θεόσοφος, Πάτερ Νεκτάριε, ως αληθώς εχρημάτισας, ιδέαις εναρέτοις, καλλωπιζόμενος.
Ιόδον καθάπερ ηδύπνευστον, τή θεια ευωδία τού Πνεύματος, Πάτερ η κάρα σου, ημάς ευφραίνει Νεκτάριε, και παυει το δυσώδες, παθών και θλίψεων.
Θεοτοκίον
Δύναμιν δίδου μοι Πάναγνε, κατα τού παλαιού πολεμήτορος, τού καθ' εκαστην μοι, λόχους και, δόλους τεκταίνοντος, ίνα τής τούτου βλάβης, φανώ ανώτερος.
Καταβασία
Τήν θείαν ταύτην καί πάντιμον, τελούντες εορτήν οι θεόφρονες, τής Θεομήτορος, δεύτε τάς χείρας κροτήσωμεν, τόν εξ αυτής τεχθέντα Θεόν δοξάζοντες.
Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'
Τή Υπερμάχω
Ορθοδοξίας τον αστέρα τον νεόφωτον, καί Εκκλησίας το νεόδμητον προτείχισμα Ανυμνήσωμεν καρδίας εν ευφροσύνη. Δοξασθείς γάρ ενεργεία τή τού Πνεύματος. Ιαμάτων αναβλύζει χάριν άφθονον τοίς κραυγάζουσι. χαιροις Πάτερ Νεκτάριε.
Ο Οίκος
Άνθρωπος ουρανόφρων, ανεδείχθης εν κόσμω, Νεκτάριε Χριστού Ιεράρχα, ζωήν γαρ οσίαν διελθών, ακέραιος όσιος και θεόληπτος, εν πάσιν εχρημάτισας, εντεύθεν παρ' ημών ακούεις.
Χαίρε δι' ου οι πιστοί υψούνται, χαίρε δι' ου εχθροί θαμβούνται.
Χαίρε τών Οσίων Πατέρων εφάμιλλος, χαίρε Ορθοδόξων ο θείος διδάσκαλος.
Χαίρε οίκος αγιώτατος ενεργείας θεϊκής, χαίρε βίβλος θεοτύπωτος πολιτείας τής καινής.
Χαίρε ότι αρτίως ημιλλήθης Αγίοις, χαίρε ότι εμφρόνως εχωρίσθης τής ύλης.
Χαίρε λαμπρόν τής Πίστεως τρόπαιον, χαίρε σεπτόν τής χάριτος όργανον.
Χαίρε δι' ού Εκκλησία χορεύει, χαίρε δι' ού νήσος Αίγινα χαίρει.
Χαίροις Πάτερ Νεκτάριε.
ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ
Τή Θ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Νεκταρίου Μητροπολίτου Πενταπόλεως τής εν Αιγύπτω, τού θαυματουργού καί κτίτορος τής εν Αιγίνη Ιεράς Μονής τής Αγίας Τριάδος τών Μοναζουσών, Κοιμηθέντος οσίως κατά τό έτος 1920.
Στίχοι
Νέκταρ τής ζωής τής αιωνίου πίνων,
Νάμα Νεκτάριε ιάσεων βλύζεις.
Αμφ' ενάτη Νεκταρίοιο εκ ρεθέων θυμός ήρθη.
Τή αυτή ημέρα. μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ονησιφόρου καί Πορφυρίου.
Στίχοι
Ίπποις πρός Θεόν Ονησιφόρε τρέχων
Έχεις συνιππεύοντα καί τόν οικέτην.
Νύσσης ουρανίης επέβητ ενάτη ω Αθληταί.
Τή αυτή ημέρα, μνήμη τής Οσίας Μητρός ημών Ματρώνης.
Στίχοι
Ζωής μελλούσης αξιούται Ματρώνα
Ως εν βίω ζήσασα ταύτης αξίως.
Τή αυτή ημέρα, μνήμη τής Οσίας Μητρός ημών Θεοκτίστης τής Λεσβίας.
Στίχοι
Λέσβου τό θρέμμα παρθένος Θεοκτίστη
Κτίστη Θεώ πρόσεισι πάγκαλος νύμφη.
Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Οσίων Μητέρων ημών Ευστολίας καί Σωπάτρας.
Στίχοι
Όλη καλή σύ πρός Θεόν χωρείς Λόγον
Στολαίς σταλείσα ψυχικαίς Ευστολία.
Σωπάτρα Πατρός, Πνεύματός τε καί Λόγου
Θρόνω παρέστη δούσα γή τό σαρκίον.
Τή αυτή ημέρα μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Αντωνίου.
Στίχοι
Αντώνιον κτείνουσι τόν θείον ξύλοις
Οι τό ξύλον τιμώντες ως θεόν πλάνοι.
Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι Μάρτυρες Χριστοφόρος καί Μαύρα ξίφει τελειούνται.
Στίχοι
Πλάνην αμαυροί Μαύρα κοπείσα ξίφει,
Χριστού δέ τμηθείς φώς ορά Χριστοφόρος.
Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ναρσή καί Αρτέμονος.
Στίχοι
Ναρσής σύν Αρτέμονι εκκοπείς ξίφει,
Σύν Αρτέμονι λαμβάνει καί τά στέφη.
Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Πατήρ ημών Ιωάννης, ο διά τό βραχύ τής ηλικίας (αναστήματος) ονομασθείς Κολοβός, εν ειρήνη τελειούται.
Στίχοι
Ιωάννην έκρυψε γής βραχύς τόπος,
Ός κάν βραχύς τό σώμα, τήν πράξιν μέγας.
Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Πατήρ ημών Ελλάδιος εν ειρήνη τελειούται.
Στίχοι
Ει καί μετέστης Ελλάδιε τού βίου,
Πίναξ έμεινας αρετών τοίς εν βίω.
Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Πατήρ ημών Συμεών ο Μεταφραστής εν ειρήνη τελειούται.
Στίχοι
Εκκλησία σοι Συμεών όφλει χάριν
Υπέρ μεταφράσιος Αγίων βίων.
Τή αυτή ημέρα, οι Όσιοι καί θεοφόροι Πατέρες ημών Ευθύμιος καί Νεόφυτος οι κτίτορες τής εν Άθω ιεράς σεβασμίας Μονής τού Διοχειαρίου, εν ειρήνη τελειούνται.
Στίχοι
Ευθύμιον συνάμα τώ Νεοφύτω
Τιμώ κτίσαντας τήν Μονήν Αρχαγγέλων.
Ταίς αυτών πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός, ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.
Ωδή ζ'
Ο Ειρμός
Τους εν καμίνω Παίδάς σου Σωτήρ, ουχ ήψατο ουδέ παρηνώχλησε τό πύρ, τότε οι τρείς ως εξ ενός στόματος, ύμνουν καί ευλόγουν λέγοντες. Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών. (Δίς)
Κεκοσμημένη θείοις κροσσωτοίς, ως πάντων βασίλισσα αρετών υπερφυών, έστης εκ δεξιών τού σού Υιού καί Πλάστου, υπέρ νούν εκλάμπουσα, παρθενικαίς καλλοναίς, Παρθένε Μήτερ Θεού.
Ο τών απάντων Κτίστης καί Θεός, θεώσαι βουλόμενος διά σπλάγχνα οικτιρμών, τόν πεπτωκότα άνθρωπον εκ σού τήν σάρκα, τού Αδάμ ενδύεται, καί σε Προστάτιν Αγνή, δείκνυσι κόσμου παντός.
Ρερυπωμένον βίον μετελθών, τό κάλλος ημαύρωσα τής ψυχής μου ολικώς, αλλά σύ δίδου μοι μετάνοιαν Παρθένε, καί πταισμάτων άφεσιν, ίνα Χριστώ τώ Θεώ, δουλεύσω ειλικρινώς.
Ηυπερτέρα πάντων αληθώς, ως Μήτηρ πανάφθορος τού τών όλων Ποιητού, πάσης φθοράς υπέρτερον τόν νούν μου, δείξον καί φωτί με λάμπρυνον, τής αγλαϊας τής σής, Θεογεννήτορ Αγνή.
Τού Αγίου
Ο αυτός
Ινώμη ευθεία Πάτερ λειτουργών, Χριστώ τώ Παντάνακτι καί καρδία καθαρά, τόν φωτισμόν τού Παρακλήτου εισεδέξω, τή ψυχή σου Όσιε, ευλογητός εκβοών, ο τών Πατέρων Θεός.
Ολολαμπής ως ήλιος ημίν, εσχατοίς εν έτεσιν ανατείλας νοητώς, φωταγωγείς τών ευσεβών τάς διανοίας, τώ φωτί τών έργων σου, Νεκτάριε ιερέ, Ιεραρχών καλλονή.
Γώσιν ψυχής καί σώματος αεί, ώς άλλο Νεκτάριε ιατρείον θαυμαστόν, η τών λειψάνων σου σορός Πάτερ παρέχει, τοίς πιστώς προστρέχουσιν, εν ευλαβεία πολλή, τή ευαγεί σου Μονή.
Θεοτοκίον
Ως τού Σωτήρος Μήτερ καί,Θεού, Παρθένε Πανάμωμε όμματί σου συμπαθεί, βλέψον τήν κάκωσιν ψυχής μου τής αθλίας, καί βιαίας ρύσαι με, έξεως τής πονηράς, τών ολεθρίων παθών.
Δεύτερος
Ουκ ελάτρευσαν
Ιαμάτων σε, πηγήν Πάτερ ανέδειξε, Χριστός δοξάσας σε, ο υπό σού δοξασθείς, εντεύθεν οι πάσχοντες, ποικίλοις πάθεσι, καταφεύγουσι, τή θήκη τών λειψάνων σου, καί ευρίσκουσιν υγείαν.
Διδαγμάτων σου, τά ιερά συντάγματα, αεί ευφραίνουσι, τών ευσεβών τάς ψυχάς, Αγίω γάρ Πνεύματι, Πάτερ κινούμενος, τόν τής χάριτος, λόγον σοφώς συνέγραψας, καί ζωής τάς υποθήκας.
Ως πραότατος, καί ταπεινός καί μέτριος, τού υπέρ έννοιαν, Πάτερ επλήσθης φωτός, εντεύθεν θεόληπτος, εφαίνου Όσιε, πρός τά κρείττονα, μυσταγωγών χαρίσματα, θεαρέστου πολιτείας.
Θεοτοκίον
Σωματώσασα Θεόν τόν Υπερούσιον, εκ τώ αιμάτων σου, δίχα τροπής καί φυρμού, σωτήριος γέφυρα, ημάς ανάγουσα, πρός ουράνια, ώφθης τοίς πίστει κράζουσι, χαίρε Κεχαριτωμένη
Καταβασία
Ουκ ελάτρευσαν τή κτίσει οι θεόφρονες, παρά τόν Κτίσαντα, αλλά πυρός απειλήν; ανδρείως πατήσαντες, χαίροντες έψαλλον. Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.
Ωδή η'
Ο Ειρμός
Ον φρίττουσιν Άγγελοι, καί πάσαι στρατιαί, ως Κτίστην καί Κύριον, υμνείτε ιερείς, δοξάσατε Παίδες, ευλογείτε λαοί, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας. (Δίς)
Γεννάται ο άναρχος, εν χρόνω σαρκικώς, εκ σού Αειπαρθένε, καί μετά τοκετόν, παρθένον τηρεί σε, ως πρό τόκου Αγνήν, ω τών υπέρ νούν σου αρρήτων μεγαλείων!
Εν θρόνω ως σύνθρονος, Πατρός καί εν χερσί, ταίς σαίς ώσπερ νήπιον, βροτοίς ομοιωθείς, ο Λόγος οράται, ο συνέχων τό πάν, καί ανακαινίζει, Παρθένε τούς φθαρέντας
Γευμάτων χρηστότητος, ακένωτος πηγή, χαρίτων τού Πνεύματος λειμών πανευθαλής, εδείχθης Παρθένε, τετοκυία Χριστόν, τόν ζωοποιούντα, τούς σέ υπερυψούντας.
Αγίων Αγίαν σε, ανέδειξε Χριστός, Αγίων ο Άγιος, Υιός σου γεγονώς, διό τήν ψυχήν μου, εναγή τή φθορά, γεγονυϊαν Κόρη, αγίασον καί σώσον.
Τού Αγίου
Ο αυτός
Γνωρίσαι ο Κύριος, θελήσας τοίς εν γή, ήν δέδωκε δόξαν σοι, σοφέ εν ουρανοίς, πηγήν ιαμάτων, καί Θαυμάτων πολλών, έδειξε παμμάκαρ, τά θεία λείψανά σου.
Εκ γής ανεφάνησαν, ως κρίνα τού αγρού, ευθύς ως ηνοίγη σου, ο τάφος ο σεπτός, Νεκτάριε Πάτερ, τά σεπτά σου οστά, εκπέμποντα πάσιν, οσμήν αθανασίας.
Ρυσθήναι ικέτευε, Μονήν σου τήν σεπτήν, εκ πάσης στενώσεως, καί βλάβης καί οργής, εν σοί καυχωμένην, Ιεράρχα Χριστού, καί τή πατρική σου, στοργή ανακειμένην.
Θεοτοκίον
Ασπόρως συνέλαβες, τόν Πάντων Ποιητήν, αφθόρως δέ τέξασα, αυτόν μετά σαρκός, φθοράς με Παρθένε, σαρκικών λογισμών, τή χάριτί σου ρύσαι, τόν σόν οικτρόν ικέτην.
Δεύτερος
Παίδας ευαγείς
Γνώσει καί σοφία διαλάμπων, δογμάτων τής αληθείας Πάτερ Όσιε, Ορθοδόξου πίστεως, ακριβής διδάσκαλος, καί φυτοκόμος άριστος ηθών σεμνότητος, εδείχθης Ιεράρχα παμμάκαρ, τών παθών τάς ρίζας, τώ λόγω σου εκτέμνων.
Έχει σε η Αίγινα η νήσος, προστάτην καί αρωγόν καί αντιλήπτορα, μετά τόν θεόληπτον, Πάτερ Διονύσιον, μεθ' ού απαύστως φύλαττε ταύτην Νεκτάριε, εκ πάσης συμφοράς καί ανάγκης, πίστει προσκυνούσαν, τά θεία λείψανά σου.
Ρήσεσι τών θείων σου χειλέων, ως τέκνα πνευματικά σοί αι μονάστριαι, άς εν ταύτη Όσιε, τή Μονή συνήγαγες, εκ κοσμικής συγχύσεως καί ματαίοτητος, εμφρόνως πειθαρχούσαι πρός δόξαν, άγονται τήν θείαν, τελούσαί σου τήν μνήμην.
Θεοτοκίον
Άχραντε Παρθένε Θεοτόκε, Αγγέλων καί Αρχαγγέλων αγαλλίαμα, καί βροτών διάσωσμα, καί μέγα προσφύγιον, τής τών παθών με λύτρωσαι δουλείας τής πονηράς, καί δίδου μοι ανάνευσιν Κόρη, τώ κεκακωμένω, εχθρού τή επηρεία.
Καταβασία
Παίδας ευαγείς εν τή καμίνω, ο τόκος τής Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μέν τυπούμενος, νύν δέ ενεργούμενος, τήν οικουμένην άπασαν, αγείρει ψάλλουσαν. Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.
Ωδή θ'
Ο Ειρμός
Τήν ζωοδόχον πηγήν τήν αέναον, τήν φωτοφόρον λυχνίαν τήν πάγχρυσον, τόν ναόν τόν έμψυχον, τήν σκηνήν τήν άχραντον, τού ουρανού καί τής γής τήν πλατυτέραν, τήν Θεοτόκον εν ύμνοις τιμήσωμεν. (Δίς)
Σωτηριώδη πηγήν Πολυχεύμονα, σέ Θεοτόκε Παρθένε γινώσκομεν, τής ζωής πηγάζουσαν, ύδωρ το αθάνατον, καί τάς καρδίας ποτίζουσαν πλουσίως, τών ορθοδόξως υμνούντων σε Δέσποινα.
Ιεροτύπως Μωσής σε προέγραψε, στάμνον, λυχνίαν καί βάτον καί τράπεζαν, κιβωτόν κατάχρυσον, καί σκηνήν θεότευκτον, ών τάς εκβάσεις ημείς νύν καθορώντες, σε αληθή Θεοτόκον δοξάζομεν.
Μετά σαρκός τόν ασώματον τέξασα, όν ο Πατήρ πρό αιώνων εγέννησε, Λόγον τόν Υπέρθεον, Θεοτόκε Άχραντε, τής σωτηρίας ημίν ώφθης αιτία, τοίς μεγαλύνουσι Κόρη τόν τόκον σου.
Ολολαμπές ανεδείχθης παλάτιον, καί φωτοφόρος καθέδρα καί πάγχρυσος, τού έν κόλποις Άχραντε, τού Πατρός υπάρχοντος, Λόγου αφράστως εκ σού σωματωθέντος, εις σωτηρίαν ημών καί ανάπλασιν.
Υπερκειμένη απάσης τής κτίσεως, τής ορατής καί αϋλου Πανάχραντε, ώφθης σωματώσασα, τόν πάντων, Δεσπόζοντα, όθεν τόν νούν μου τής κάτω προσπαθείας, δείξον υπέρτερον Κόρη καί σώσον με.
Τού Αγίου
Ο αυτός
Στέφανον δόξης εδέξω Νεκτάριε, παρά Χριστού τού λαμπρώς σε δοξάσαντος, οσίως τόν δρόμον σου, Πάτερ ως ετέλεσας, καί τών Αγίων ισότιμος εδείχθης, μεθ' ών δυσώπει τών τιμώντων σε.
Ιεραρχίας στολήν ενδυσάμενος, ιερωτέραν αυτήν Πάτερ έδειξας, ιεροίς σου σκάμμασι, καί οσίοις πόνοις σου, καί τών Πατέρων τών πάλαι ανεμάξω, τή καθαρά σου ζωή τήν λαμπρότητα.
Μετ' εγκωμίων τελούσα τήν μνήμην σου, η τού Χριστού Εκκλησία Νεκτάριε, χαίρει εν σοί Άγιε, ταύτην γάρ εφαίδρυνας, εν ταίς εσχάταις ημέραις Ιεράρχα, ηγιασμένος φανείς Θείω Πνεύματι.
Οσμήν ζωής ουρανίαν μυρίπνοον, ήν αποπνέει η πάντιμος κάρα σου, νοητώς μοι δώρησαι, τή ψυχή μου Άγιε, καί ώσπερ μύρον ευώδες Πάτερ δέξαι, τούτον τόν ύμνον όν πόθω σοι ύφανα.
Θεοτοκίον
Υψηλοτέρα τών άνω Δυνάμεων, καί λαμπροτέρα ηλΙου υπάρχουσα, ασυγκρίτως Δέσποινα, τόν τής δόξης Ήλιον, τόν φωτοδότην Χριστόν σαρκί τεκούσα, καταφωτίζεις τούς σε μεγαλύνοντας.
Δεύτερος
Άπας γηγενης
Στήλην αρετών, τή σή καθαρότητι Χριστός σε έδειξε, προμηθεία κρείττονι, εν ταίς εσχάταις ημέραις Άγιε, καί έμψυχον παράδειγμα πρός βίον ένθεον, τών πιστών μέν, τάς ψυχάς ευφραίνοντα, καί απίστων το θράσος αισχύνοντα.
Ίνα τής ζωής, τής σής το υπόλοιπον ανύσης Όσιε, ησύχως Νεκτάριε, ενδελεχεία θείας ενώσεως, κόσμου παντός εμάκρυνας καί τή σεπτή σου Μονή εν Αιγίνη, Πάτερ κατεσκήνωσας, πρός Χριστόν ολικώς αναγόμενος.
Μέτοχος ζωής, τής άνω γενόμενος Πάτερ Νεκτάριε καί Αγγέλων σύσκηνος, ως θεαρέστως Πολιτευσάμενος, απαύστως καθικέτευε υπέρ τής ποίμνης σου, καί απάσης, τής Ελλάδος Άγιε, τής πλουτούσης σε νέον αγλάϊσμα.
Όμιλοι πιστών, εκ πάσης συντρέχουσιν Ελλάδος πάντοτε, τή Μονή σου Άγιε, καί θείαν χάριν καί πάσαν αίτησιν, εκ τών σεπτών λειψάνων σου πιστώς λαμβάνουσιν, αλλ' ώ Πάτερ καμού τού ικέτου σου, ώσπερ οίδας τήν αίτησιν πλήρωσον.
Θεοτοκίον
Ύψωσας ημών, τήν φύσιν τήν έκπτωτον πρός τά ουρανια, τώ υψίστω τόκω σου, Υπεραγία Κόρη Πανύμνητε, διό καμού ανύψωσον ψυχής τήν έφεσιν, πρός τό κάλλος, Δέσποινα τό άρρητον τής αλήκτου ζωής καί λαμπρότητος.
Καταβασία
Άπας γηγενής, σκιρτάτω τώ πνεύματι λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δέ, αύλων Νόων φύσις γεραίρουσα, τήν ιερά θαυμάσια τής Θεομήτορος, καί βοάτω. Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε Αγνή αειπάρθενε.
Εξαποστειλάρια
Ο ουρανόν τοίς άστροις
Η Εκκλησία αγάλλου, καί άδε άσματα καινά, τόν σόν υιόν ευφημούσα καί ιερόν νυμφαγωγόν, Νεκτάριον τόν αρτίως, ηγιασμένον φανέντα.
Έτερον όμοιον
Θεοπρεπώς βιώσας, εμεγαλύνθης θαυμαστώς, Νεκτάριε Ιεράρχα, παρά τού πάντων Ποιητού, πηγή θαυμάτων γάρ ώφθη, η τών λειψάνων σου θήκη.
Θεοτοκίον
Θεοχαρίτωτε Κόρη, ικέτευε διά παντός, τόν σόν Υιόν καί Δεσπότην, καί πολυεύσπλαγχνον Θεόν, πάσης ανάγκης, τούς ευσεβείς Θεοτόκε.
Εις τούς Αίνους. Ιστώμεν στίχους δ' καί ψάλλομεν τά εξής Προσόμοια.
Ήχος α'
Τών ουρανίων ταγμάτων
Ασματικωώς συνελθόντες πανηγυρίσωμεν, τήν μνήμην τήν αγίαν, Νεκταρίου τού Θείου, τού άρτι δοξασθέντος παρά Χριστού, τή τού βίου λαμπρότητι, τών ιαμάτων ταίς χάρισι Θαυμαστώς, ευσεβών εις περιποίησιν.
Η τών λειψανων σου θήκη Πάτερ Νεκτάριε, ως άλλη καθοράται, Σιλωάμ κολυμβήθρα. νοσήματα γάρ παύει τά χαλεπά, καί υγείαν καί λύτρωσιν, τοίς πρός αυτήν προσιούσι νέμει αεί, ενεργεία τή τού Πνεύματος.
Τίς επαξίως υμνήσει τάς δυναστείας σου, ώ Ζωοδότα Σώτερ; ότι δέδωκας ήδη, στύλον καί εδραίωμα αρραγές, τή σεπτή Εκκλησία σου, τόν θεηγόρον Νεκτάριον αληθώς, τόν οσίως σοι λατρεύσαντα.
Υπέρ οσμήν αγρού πλήρους κατά τήν θείαν φωνήν, η ευωδία πέλει τών σεπτών σου λειψάνων, Νεκτάριε τρισμάκαρ τών ευσεβών, τάς αισθήσεις ευφραίνουσα, όθεν η Αίγινα βλέπουσα τήν εν σοι, θείαν χάριν μακαρίζει σε.
Δόξα... Ήχος πλ. α'
Όσιε Πάτερ, μελέτην θείου νόμου, τόν βίον ποιούμενος, τών πάλαι Αγίων, τήν ζωήν εχαρακτήρισας, τό γάρ φρόνημα τής σαρκός, υποτάξας τώ πνεύματι, Χρηστότητα εποίησας, καί οσιότητα ημφιάσω, ως Ιεράρχης θεόσοφος, καί τής αρετής αληθής εργάτης, όθεν λαμπρώς παρά Θεού εδοξάσθης, καί ιαμάτων κρήνη, η τών λειψάνων σου σορός εδείχθη, τή τού Παρακλήτου επισκιάσει. Αλλ' ώ Νεκτάριε μακάριε, ράνον εν ταίς ψυχαίς ημών, τό νέκταρ τής σής χάριτος, καί πρέσβευε τώ Κυρίω, δοθήναι ημίν το μέγα έλεος.
Καί νύν... Θεοτοκίον
Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε παρθένε, καί δοξάζομέν σε οι πιστοί κατά χρέος, τήν πόλιν τήν άσειστον, τό τείχος τό άρρηκτον, τήν αρραγή προστασίαν, καί καταφυγή τών ψυχών ημών.
ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ
Τα Τυπικά, οι Μακαρισμοί, και εκ τών Κανόνων του Αγίου η γ’ και ς’ ωδή.
Απόστολος
Προκείμενον Ήχος βαρύς
Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος τών οσίων αυτού.
Στίχ. Τί ανταποδώσωμεν τώ Κυρίω περί πάντων, ών ανταπέδωκεν ημίν.
Πρός Εφεσίους Επιστολής Παύλου το Ανάγνωσμα.
Εφ. 5,8-19
Αδελφοί, ως τέκνα φωτός...
Αλληλούϊα Ήχος α'
Οι Ιερείς σου Κύριε ενδύσονται δικαιοσύνην καί οι όσιοί σου αγαλλιάσονται.
Στίχ. Ότι εξελέξατο Κύριος τήν Σιών.
Ευαγγέλιον
Εκ τού κατά Ματθαίον
4,25-5,12
Τώ καιρώ εκείνω, ηλοκούθησαν τώ Ιησού...
Κοινωνικόν
Εις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιος. Αλληλούϊα.
Μεγαλυνάρια
Ώφθης Εκκλησίας νέος αστήρ, εν εσχάτοις χρόνοις, τή οσια σου βιοτή, όθεν καταυγάζεις, πιστών τας διανοίας, ταίς νοηταίς ακτίσι Πάτερ Νεκτάριε.
Χάριτι θαυμάτων παρά Χριστού, λαμπρώς εδοξάσθης, μετά τέλος σου το σεπτον, όθεν των λειψάνων, η θήκη σου πηγάζει, ιάματα ποικίλα Πάτερ τοίς πάσχουσι.
Φύλαττε και σκέπε την σην Μονήν, Νεκτάριε Πάτερ, την τιμώσαν σε ευλαβώς, και αεί ευλόγει, την νήσον τής Αιγίνης, και πάσαν την Ελλάδα τή αντιλήψει σου.